Mitsubishi Sapporo

Ήμουν μαθητής δημοτικού και βρισκόμουν στην Σαουδική Αραβία όταν ο πατέρας μου αποφάσισε να αγοράσει για πρώτη φορά καινούργιο αυτοκίνητο. Σε μια χώρα που σε αντίθεση με την Ελλάδα έβλεπες όλα τα μεγάλα και πανάκριβα αυτοκίνητα της εποχής να κυκλοφορούν, ο πατέρας μου επέλεξε το Mitsubishi Sapporo, ένα τετραθέσιο coupe 1600 κυβικών, καμία σχέση με αυτά που έβλεπα στο δρόμο κάθε μέρα. Τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά θύμιζε αμερικάνικα coupe της εποχής.

Έφτασε λοιπόν η μέρα που μπήκε στην αυλή το καινούργιο μας αμάξι. Ήταν σε χρώμα καφέ μεταλλικό και στο εσωτερικό του μοναδικό χρώμα το μπεζ. Ένα χαρακτηριστικό του αμαξώματος που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή ήταν η απουσία της μεσαίας κολόνας. Ανοίγοντας την πόρτα για να μπω μέσα και να πάμε την πρώτη μας βόλτα, ήταν πολλές οι ευχάριστες εικόνες, όμως μοναδικό το άρωμα της δερματίνης, του βελούδου και του πλαστικού.

Όταν επιστρέψαμε μόνιμα στην Ελλάδα, ήρθε μαζί μας φυσικά και το Sapporo. Η αντιπροσωπεία της Mitsubishi στην Ελλάδα δεν εισήγαγε το μοντέλο αυτό παρά μόνο κατά παραγγελία με μεγάλη αναμονή και σε μια τιμή που το έκανε ασύμφορο στην κατηγορία του. Αποτέλεσμα ήταν να κυκλοφορήσει μόνο ένας μικρός διψήφιος αριθμός αυτοκινήτων στη χώρα μας. Άπειρα τα ταξίδια και οι βόλτες που μας πήγε, και πάντα χωρίς προβλήματα. Επίσκεψη στο συνεργείο έκανε μόνο για συντήρηση. Τριάντα χρόνια πέρασαν και το Sapporo κυκλοφορούσε ακόμη, έδειχνε όμως αρκετά κουρασμένο. Έτσι ήρθε ο καιρός να δηλώσουμε ακινησία και να καταθέσουμε πινακίδες. Τώρα πλέον είναι σε μια άκρη και ξεκουράζεται.

Πολύ συχνά στον ελεύθερο χρόνο μου κοιτάω στο internet εικόνες αυτοκινήτων και θαυμάζω παλαιά και νέα μοντέλα. Τυχαία ανακάλυψα σε ένα μικρό site φίλων της μοτοσυκλέτας να προσφέρεται προς πώληση ένα Sapporo με μόλις 37.500 χιλ. στο Αμβούργο της Γερμανίας. Μετά από επικοινωνία που είχα με τον ιδιοκτήτη του έμαθα ότι είχε κληρονομήσει το αυτοκίνητο αυτό από τον θείο του που είχε πεθάνει πρόσφατα. Με διαβεβαίωσε ότι τα χιλιόμετρα ήταν γνήσια καθώς ο θείος του το χρησιμοποιούσε μόνο τα Σαββατοκύριακα για ψώνια και βόλτα, και μόνον εφόσον δεν έβρεχε. Επίσης είχε στην κατοχή του αρκετά έγγραφα όπως χαρτιά του ΚΤΕΟ των τελευταίων χρόνων και αποδείξεις συντήρησης που μαρτυρούν τη γνησιότητα των χιλιομέτρων.  Στις φωτογραφίες που μου έστειλε φαινόταν ότι ήταν σε άριστη κατάσταση, γνωρίζω όμως ότι πολύ συχνά οι φωτογραφίες ξεγελούν και κυρίως όταν το αυτοκίνητο είναι τόσο παλιό. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και χρειάστηκε να κάνω ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Αμβούργο. Έτσι άρπαξα την ευκαιρία να δω από κοντά και το Sapporo. Όταν έφτασα εκεί και το είδα δεν πίστευα στα μάτια μου. Στεκόταν μπροστά στην μεγάλη ξύλινη αποθήκη με τις ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν έντονα τα μεταλλικά στοιχεία του ασημί χρώματος της καρότσας. Μέσα από τα γνήσια μπλε φιμέ τζάμια διέκρινα την άριστη κατάσταση στο εσωτερικό του που είχε χρώμα ανοιχτό γκρι.  Κοιτούσα παντού απεγνωσμένα να βρω ελαττώματα. Μετρούσα το πάχος του χρώματος ξανά και ξανά χωρίς να βρίσκω βαμμένα κομμάτια. Ακόμη και όταν κοίταξα στο κάτω μέρος του δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν ένα Γιαπωνέζικο αυτοκίνητο αυτής της ηλικίας στην Γερμανία να μην έχει το παραμικρό δείγμα σκουριάς. Ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω την συμπεριφορά του στο δρόμο. Άνοιξα την πόρτα του οδηγού και έμεινα έκπληκτος, το άρωμα στο εσωτερικό του ήταν ακριβώς το ίδιο με εκείνο που μύρισα πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια, όταν μπήκα για πρώτη φορά στο αμάξι του πατέρα μου. Δεν χρειάστηκε να ελέγξω τίποτε άλλο. Δώσαμε τα χέρια, φτιάξαμε τα χαρτιά, πλήρωσα και το βάλαμε πάλι στην αποθήκη για να έρθει η νταλίκα τις επόμενες μέρες να το παραλάβει.

Έχουν περάσει τρία χρόνια που το Sapporo βρίσκεται στη χώρα μας. Συνεχίζει να κυκλοφορεί μόνο ηλιόλουστες ημέρες και εξακολουθεί να υπάρχει το άρωμα του καινούργιου στο εσωτερικό του.