Έτσι χτίζονται οι πρωταθλητές

Ο χειμώνας ήταν ατελείωτος, αλλά και αυτός τελειώνει κάποια στιγμή και έρχονται οι παρουσιάσεις των ομάδων, μία μετά την άλλη, μετά τα δοκιμαστικά και χωρίς να το καταλάβουμε φτάνουμε στην Μελβούρνη. Πριν γίνει αυτό όμως, μπήκα λίγο στην ιστοσελίδα της Red Bull Racing και πάτησα να ξαναδώ ένα βίντεο που έφτιαξε η ομάδα μετά το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα που πήραν πέρυσι στην Βραζιλία,  που λέγεται "The Story of Red Bull Racing".

 

Βλέπω λοιπόν τις απαντήσεις του Christian Horner, που πάντα απολαμβάνω να τον ακούω διότι πάντα είναι ετοιμόλογος, με πανέξυπνο χιούμορ και χαρισματικός, μετά έρχεται ο Adrian Newey να ντουμπλάρει με μία απίστευτη ακρίβεια τον Helmut Marko, συνεχίζει ο Mark Webber και μετά έρχεται ο ίδιος ο Sebastian Vettel. Σε μία στιγμή βγαίνει πάλι αυτή η εικόνα από την Βραζιλία του 2009. Ο Seb σταματάει για λίγο και ξεκινάει να μας διηγείται την ιστορία αυτής της εικόνας και εγώ βλέπω στα μάτια του πως δεν έχει ξεχάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από αυτή την στιγμή που έφτασε για πρώτη φορά τόσο κοντά στο όνειρο του, το πρωτάθλημα της Formula 1, το πιο σημαντικό πρωτάθλημα στον κόσμο του αυτοκίνητου αθλητισμού. Δεν το κατάφερε όμως.

 

Κάθεται ακόμη ιδρωμένος με την στολή του στο γκαράζ, κλαίει και κανείς δεν του δίνει σημασία πια. Έχει χάσει, ποιος ενδιαφέρεται εάν είσαι  δεύτερος ή … τρίτος. Η Formula 1 είναι ένα άθλημα στο οποίο μετράει μόνο ο νικητής και αυτός μόλις έχασε μια ευκαιρία ζωής, μία ευκαιρία για την οποία δούλεψε τόσο σκληρά, την οποία ονειρευόταν μαζί με τον πατέρα του, όταν αυτός κουβαλούσε κουβάδες νερό σε μία πίστα καρτ κοντά στο σπίτι τους στην νότια Γερμανία, μόνο και μόνο για να μάθει ο μικρός Seb να οδηγάει υπό συνθήκες βροχής. Τόσα χρόνια προπόνησης, τόσος κόπος, όλα για το τίποτα;

 

Αυτή την φωτογραφία την θυμάμαι πάρα πολύ καλά, διότι την τράβηξα εγώ ο ίδιος! Σαν σήμερα θυμάμαι αυτή την στιγμή. Όλοι, μα όλοι οι δημοσιογράφοι και φωτογράφοι να κυνηγάνε τον καινούργιο πρωταθλητή, τον Jenson Button, κανείς όμως δεν έψαχνε έναν νεαρό Γερμανό ονόματι Vettel.

 

Η στιγμή που τράβηξα αυτή την φωτογραφία ήταν εξαιρετικά δύσκολη για μένα διότι δουλεύω για την Red Bull Racing και είμαι πάρα πολύ κοντά στην ομάδα και στους οδηγούς της και δεν ήξερα πως θα αντιδράσει ο Seb. Αυτός δεν έκανε απολύτως τίποτα όταν άκουσε την φωτογραφική μου και με είδε. Έβγαλα μόνο δύο μοναδικές φωτογραφίες και μετά πήγα, τον έπιασα από τον ώμο του και του είπα στα γερμανικά "Η επόμενη χρονιά θα είναι δικιά σου Seb". Μου έπιασε σφιχτά το χέρι, με κοίταξε κατάματα και εκεί είδα ξαφνικά ένα άλλο βλέμμα, με κοιτούσε ένας αθλητής που μπορεί να έχει πέσει στον πάτο λίγο πριν εκπληρώσει το όνειρο του, αλλά έχει σηκωθεί ήδη, με κοιτούσε ένας πολεμιστής. 

 

Μου έσφιξε ακόμα πιο πολύ το χέρι και μου λέει "Ευχαριστώ Vlad, ευχαριστώ πολύ". Γύρισα και έφυγα από το γκαράζ να τον αφήσω μόνο του εκεί με τις σκέψεις του. Δεν ξέρω πόσο έκατσε ακόμα εκεί, δεν ήταν κανένας που ήθελε μία φωτογραφία, μια συνέντευξη ή απλώς ένα αυτόγραφο, ήταν μόνος του και μάλλον έκατσε αρκετά.

 

Κάνουμε fast forward τρία χρόνια αργότερα, και βρίσκομαι σε ένα απίστευτο end of season πάρτυ της Red Bull Racing στην Βραζιλία το 2012. Η Red Bull Racing γιορτάζει τον τρίτο τίτλο μέσα σε τρία χρόνια, μόνο άλλες τρεις ομάδες στην ιστορία το έχουνε καταφέρει αυτό. Μπαίνω στην VIP Area που είναι μόνο για τους καλεσμένους της ομάδας, ο χώρος είναι μικρός, όλη η ομάδα είναι εδώ, αλλά δεν τον πειράζει κανέναν αυτό. Μετά από λίγο συναντιόμαστε με τον Seb. Του πιάνω το χέρι, έρχεται κοντά μου να ακούσει τι θέλω να του πω, ή μάλλον ξέρει τι θέλω να του πω. Πόσοι του έχουνε ήδη πει μέσα σε λίγες ώρες τα συγχαρητήρια τους, τι καινούργιο να του πω εγώ δηλαδή. Σκύβει να με ακούσει και εγώ διστάζω. Του λέω "Seb, δεν ξέρω τι να πω." Αυτός μου απαντάει άμεσα και μου λέει "Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα Vlad, τη μία κερδίζουμε, την άλλη βγαίνουμε δεύτεροι, τρίτοι, τέταρτοι… πάντα όμως σαν μία ομάδα, γιατί όλοι είμαστε μία ομάδα". Εκείνη την στιγμή τα καταλαβαίνω όλα. Καταλαβαίνω γιατί ο κάθε μηχανικός του τον υποστηρίζει τόσο πολύ, που θα έκανε το αδύνατο δυνατό. Τρεις φορές πρωταθλητής, αλλά σαν να τον έβλεπα πάλι μπροστά μου όπως σε εκείνο το Grand Prix στην Κίνα το 2006, που έκοβε βόλτες στο τεράστιο paddock στην Σαγκάη, με την στολή της BMW ακόμα, με ένα διαρκές χαμόγελο και κανείς δεν του έδινε σημασία επειδή κανείς δεν τον ήξερε. Τώρα τον ξέρει όλος ο κόσμος και αυτός δεν έχει αλλάξει καθόλου, μόνο τους κουβάδες με το νερό δεν τους κουβαλάει πια….

 

Ο Βλαδίμηρος Ρυς είναι Τσεχο-Έλληνας. ελεύθερος επαγγελματίας φωτογράφος και ακολουθεί κατά πόδας την Red Bull Racing. Ταξιδεύει ανά τον κόσμο μαζί με το … καραβάνι της Formula 1. Φέτος θα μεταφέρει τις εμπειρίες του μέσα από το GoCar.

 

Μπορείτε να ακολουθήσετε τον Βλαδλίμηρο και στο twitter (https://twitter.com/vladimirrys)