La Carrera Panamericana: Tequila time

Έχει χαρακτηριστεί σαν ο πιο επικίνδυνος αγώνας στον κόσμο και ουσιαστικά επέζησε μόλις πέντε χρόνια (από το 1950 έως το 1955), έχοντας όμως προλάβει να στείλει στον άλλο κόσμο όχι και λίγους οδηγούς και συνοδηγούς.
Άρχισε με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης του νέου αυτοκινητόδρομου που διαπερνούσε όλο το Μεξικό από βορά προς νότο και κάλυπτε σχεδόν όλο το μήκος του που έφτανε  τα 3.300 χλμ. (2.100 μίλια).

1950
Ο πρώτος αγώνας του 1950 ήταν ένα πολύ μεγάλο αγωνιστικό γεγονός με οδηγούς από όλο τον κόσμο να παίρνουν μέρος, από τον Bill France (ιδρυτή των αγώνων NASCAR) μέχρι τον Piero Taruffi με Alfa Romeo, ειδικά κατασκευασμένη για τον αγώνα, αφού οι κανονισμοί επέβαλαν ότι τα αυτοκίνητα που θα λάμβαναν μέρος θα έπρεπε να ήταν πενταθέσια! Φυσικά υπήρχαν και πολλοί ιδιώτες ανάμεσα στις 132 συμμετοχές με πιο ξεχωριστές αυτές κάποιων μεξικανών ταξιτζήδων που έλαβαν μέρος με τα TAXI τους. Η ιστορία πάντως  δεν αναφέρει, αν κατά την διαδρομή πήραν και... κούρσες!
Ξεκινούσε από την πόλη του Juarez (της Chihuahua), περνούσε τα σύνορα στο El Paso του Texas και τερμάτιζε στη πόλη του El Ocotal στην Chiapa στα σύνορα Γουατεμάλας-Μεξικού. Κάθε μέρα ήταν και μια ξεχωριστή ειδική διαδρομή και ο αγώνας διαρκούσε συνολικά πέντε μέρες. Κύριος παράγοντας ήταν και οι υψομετρικές διαφορές που άρχιζαν από το επίπεδο της θάλασσας και ανέβαιναν μέχρι τα 3.195 μέτρα αναγκάζοντας τους οδηγούς να αλλάζουν ρυθμίσεις στα καρμπυρατέρ. Νικητής του αγώνα ήταν ο Hershel McGriff με Oldsmobile 88, που αν και δεν ήταν το γρηγορότερο αυτοκίνητο, ήταν ελαφρύτερο από τις Lincoln και Cadillac και χάρη στο χειροκίνητο κιβώτιο κατάφερε να κερδίσει την τελευταία μέρα προσπερνώντας την Cadillac που ήταν επικεφαλής μέχρι τότε.  Έχοντας ξοδέψει μόλις 1.900 δολάρια, ο McGriff κέρδισε 17.000 δολάρια που ήταν και το έπαθλο.

1951
Την επόμενη χρονιά, το 1951 ο αγώνας είχε αντίθετη φορά ξεκινώντας από τον νότο και τερματίζοντας στον βορά. Και αυτό είχε δύο βασικά πλεονεκτήματα, πρώτα οι αμερικάνοι οδηγοί  τερμάτιζαν στη χώρα τους παίρνοντας και την ανάλογη προβολή και κατά δεύτερον τερματίζοντας θα είχαν κάπου να κοιμηθούν και όχι παρέα με τα άγρια ζώα της El Ocotal, η οποία ήταν χτισμένη μέσα στη ζούγκλα, χωρίς ούτε ένα ξενοδοχείο. Όσο για τους Ιταλούς, αυτοί κατέφτασαν με τις Ferrari 212 Vignale, προσποιούμενοι ότι δεν ήξεραν να διαβάσουν τους κανονισμούς που ήταν γραμμένοι στ αγγλικά και τα μεξικάνικα.
Ο αγώνας αποδείχτηκε μια ανθρώπινη καταστροφή. Ο Jose Estrada, Μεξικανός εισαγωγέας αυτοκινήτων και οδηγός αγώνων δήλωσε ότι είτε θα κερδίσει τον αγώνα, είτε θα σκοτωθεί! Και το έκανε, σκοτώθηκε μαζί με τον συνοδηγό του στην πρώτη ειδική διαδρομή πέφτοντας σε μια χαράδρα 190 μέτρων. Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά του Carlos Panini, που αν και ήταν ιταλός στην καταγωγή ήταν διάσημος πιλότος στην Νότιο Αμερική, έχοντας ξεκινήσει το 1927 την πρώτη αεροπορική εταιρεία στο Μεξικό, ενώ ήταν και ο πρώτος πιλότος που πέταξε «around the world» με ελαφρύ αεροπλάνο. Εκείνη την ημέρα βρισκόταν στο τιμόνι, αν και ο επίσημος εγγεγραμμένος οδηγός για τον αγώνα ήταν η κόρη του Terresita, γιατί ο ίδιος δεν είχε πλέον άδεια οδήγησης λόγο της κακής υγείας του και της ηλικίας του. Όταν ο Bobby Unser (ναι ο γνωστός) που οδηγούσε μια Jaguar  προσπάθησε να  περάσει την Alfa Romeo 6C 2500 SS, αυτός έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω σε ένα βράχο. Το αυτοκίνητο ανατινάχτηκε και σκοτώθηκε επιτόπου. Και μια λεπτομέρεια, οι κανονισμοί απαγόρευαν να σταματήσεις και να βοηθήσεις! Τον αγώνα τελικά κέρδισαν οι Ferrari των Piero Taruffi και Alberto Ascari.

1952
Τo 1952 οι κανονισμοί άλλαξαν και δημιουργήθηκαν δύο κατηγορίες, μια για Sports Cars και μια για Stock Cars, ώστε οι αμερικάνοι οδηγοί να μην αναγκάζονται να ανταγωνίζονται τα πιο ελαφρά και γρήγορα ευρωπαϊκά. Ήταν η χρονιά της Mercedes-Benz που κατέβασε μια εξαιρετικά οργανωμένη εργοστασιακή ομάδα (όπως πάντα άλλωστε) τριών αυτοκινήτων, και θα έκανε το 1-2-3 αν ένας μηχανικός δεν ακουμπούσε το αυτοκίνητο του John Fitch στον park-ferme  με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από τον αγώνα. Νικητής τελικά ήταν ο Kling με συνοδηγό Hans Klenk και την περίφημη 300SL, αλλά μετά από έναν επεισοδιακό αγώνα. Και αυτό γιατί ένα τεράστιο όρνιο έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο που κινούνταν με 200 χλμ./ώρα, με αποτέλεσμα να σπάσει το τζάμι να χτυπήσει τον Klenk και να τον αφήσει αιμόφυρτο και αναίσθητο. Ο Kling όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά αντίθετα επιτάχυνε για να φτάσει στον επόμενο σταθμό. Εκεί προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες στον Klenk και πρόσθεσαν οκτώ μπάρες προστασίας στο τζάμι. Αλλά η απώλεια του Klenk δεν ήταν μια απλή έλλειψη μηχανικού, αλλά ενός πραγματικού συνοδηγού, αφού ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν σημειώσεις, όπως τις ξέρουμε σήμερα.

1953
Το 1953 για μια ακόμα φορά οι κανονισμοί άλλαξαν χωρίζοντας τις δύο κατηγορίες σε μικρά και μεγάλα με την κατηγορία sport στα 1.600 κ.εκατ. και τη stock στα 3.500 κ.εκατ.  Η Lincoln και η Lancia ήταν οι εταιρείες που μονοπώλησαν τον αγώνα με τον Juan Manuel Fangio από τον Αργεντινή με Lancia που κέρδισε τη μεγάλη sport κατηγορία και ο Hose Herrante με Porsche 550 spyder τη μικρή με αποτέλεσμα το όνομα Carrera (που σημαίνει αγώνας) να μπει στην μυθολογία της Porsche. Θύμα αυτή τη χρονιά ήταν ο Bonetto που σκοτώθηκε στην είσοδο της πόλης του Silao. Και αυτό γιατί οι Taruffi και Bonetto οδηγώντας μονοθέσια, χωρίς χώρο για συνοδηγό, είχαν προηγουμένως κάνει την διαδρομή αναγνωριστικά και πάνω στην άσφαλτο είχαν βάλει σημάδια σχετικά με την ταχύτητα που θα έπρεπε να έχουν. Ο Bonetto, είτε επειδή αγνόησε τα ίδια του τα σήματα, είτε επειδή κάποιος τα έσβησε, το αποτέλεσμα ήταν ο ακαριαίος θάνατός του.

1954
Η εξέλιξη του αγώνα ανέβασε τις ταχύτητες και το 1954 η μέση ωριαία ταχύτητα στην τελευταία ειδική διαδρομή, που είχε μήκος 365 χλμ. (!) έφτασε τα 222 χλμ./ώρα! Η νίκη πήγε στον Sanesi με Alfa Romeo, αλλά ήταν ο Ak Miller που έγινε διάσημος οδηγώντας  ένα Hot Rod του 1927 με κινητήρα Oldsmobile τερμάτισε στην τέταρτη αίσθηση.

Τέλος
Μετά το ατύχημα του Le Man του 1955 ο αγώνας ματαιώθηκε γιατί πλέον ήταν φανερό, ότι δεν μπορούσε να προσφέρει την οποιαδήποτε ασφάλεια, τόσο σε αγωνιζόμενους όσο και θεατές, λόγο των τεράστιων ειδικών διαδρομών, με αποτέλεσμα όταν οδηγοί και θεατές …χάνονταν, να απαιτούνται ώρες ολόκληρες μέχρι να βρεθούν και τις περισσότερες φορές ήταν πλέον πολύ αργά. Στα πέντε χρόνια της ζωής του αγώνα 27 (οδηγοί και θεατές) έχασαν τη ζωή τους και με τα μέτρα ασφαλείας να μην μπορούν να αναβαθμιστούν, το τέλος του ήταν αναμενόμενο σε μέρες που οι ταχύτητες που πρακτικά είχαν διπλασιαστεί.
Από το 1988 ο αγώνας αναστήθηκε σαν μια «κλασική δοκιμασία» και πάλι από τον Leon Camargo, που είχε οργανώσει τον πρώτο αγώνα, με διάρκεια επτά ημερών και μήκος 3.200 χλμ.