Ράλλυ Ακρόπολις: Αξίζει η ταλαιπωρία;

Φαντάσου το εξής σενάριο. Ξυπνάς στις τρεις και μισή τα ξημερώματα, φεύγεις από το σπίτι στις τέσσερις, οδηγείς για καμιά ώρα, περπατάς άλλη μισή ώρα, κάθεσαι στο πλάι ενός χωματόδρομου για οχτώ-εννιά ώρες, περπατάς ξανά μισή ώρα και οδηγείς ξανά μία ώρα. Σα να μην έφταναν αυτά, στο μεσοδιάστημα έχεις δεχτεί ατέλειωτες ποσότητες χώματος και σκόνης.

Μετά από όλα αυτή την ταλαιπωρία κάποιος θα περίμενε επιστρέφοντας να είσαι εκνευρισμένος, κουρασμένος, με την υπομονή σου να έχει εξαντληθεί και όρεξη μόνο για ένα πράγμα, να πας για ύπνο.

Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα έπρεπε να κάνουν όσοι φίλοι του Ράλλυ Ακρόπολις ήθελαν να δουν τις πρώτες Ειδικές Διαδρομές του φετινού αγώνα, εκείνες στο Λουτράκι και το Χαρβάτι, όμως με τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα. Η επιστροφή τους συνοδεύτηκε με χαμόγελα και μία αίσθηση ευτυχίας.

Αυτές οι χιλιάδες ανθρώπων επέλεξαν συνειδητά να υποστούν όλη αυτή την ταλαιπωρία για να πετύχουν ένα και μόνο στόχο, να δουν από κοντά μερικούς από τους ταχύτερους οδηγούς του πλανήτη, να οδηγούν τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα στην ιστορία του WRC περνώντας με τέρμα γκάζι στα ελληνικά βουνά.

Δείτε ακόμα: Ράλλυ Ακρόπολις – Υπερειδική ΟΑΚΑ: Συμπυκνωμένα συναισθήματα

Ο στόχος τους επετεύχθη και με το παραπάνω, καθώς από τη μία η διοργάνωση ήταν άρτια και από την άλλη η πλειοψηφία του κοινού υπάκουε στους κανόνες που υπάρχουν για τη δική του ασφάλεια. Μικρότερες ή μεγαλύτερες εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν όμως ευτυχώς αυτές δεν ήταν αρκετές ώστε να αμαυρώσουν μία πολύ καλή εικόνα.

 

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι οδηγοί περνούν από την Ειδική Διαδρομή Βωξίτες η οποία είναι η τελευταία της πρώτης μέρας, με ακόμα περισσότερο κόσμο να είναι έτοιμος να χάσει ώρες ύπνου, να περπατήσει αρκετά km και να περιμένει υπομονετικά, ώστε να θαυμάσει τους 70 οδηγούς οι οποίοι μαζί με τους συνοδηγούς τους προσπαθούν να δαμάσουν τα ελληνικά βουνά.

Μετά από όλα τα παραπάνω, η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ένα πανηγυρικό, ναι!