Renault 4L: Ο κάτρελος

 

«Πάρ’ το ρε παιδί μου, μόνο την μεταβίβαση θα κάνουμε…». Εκείνο το απόγευμα, ο Αλέκος, είχε παραγγείλει τον αντικαταστάτη του Renault 4L, ύστερα από 20ετία παράλληλου βίου και μου ξεφούρνιζε το ξαφνικό. Όχι ότι μου χρειαζόταν, αλλά είχε την πλάκα του και το θυμάμαι από σπόρος, τότε που το είχε φέρει κατακαίνουργιο το 1975 οδικώς από Γαλλία, που καλαμπούριζα πότε καβάλα στους προφυλακτήρες πότε στο αμφιθεατρικό πίσω κάθισμα. Άσε που έκανε μπαμ από μακριά με αυτό το εκκεντρικό καναρινί του χρώμα. Άρχιζαν λοιπόν να μπαίνουν ιδέες, ότι δεν θα ήταν και άσχημα να υπάρχει μια ομπρέλα για το χειμώνα, ότι κρίμα είναι να φύγει προς άγνωστη κατεύθυνση, ότι σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια και άλλες δικαιολογίες. Ίσως, λέω ίσως μελλοντικά το σουλούπωνα κιόλας και για πότε βρέθηκα στην εφορία και κατόπιν στο δρόμο για το πλυντήριο ούτε που το κατάλαβα. «Μέσα έξω, και το παίρνω το απόγευμα» είπα στον πάντα εύθυμο Αιγύπτιο, αλλά επιστρέφοντας λίγο πριν το σούρουπο, είχε καταπιεί το χαμόγελό του! Η λαμαρίνα μπορεί να μην το έδειχνε, όμως ήταν απορροφητική σαν παιδική πάνα. Στον νεροχύτη κάτω από το παρμπρίζ, η σκουριά κρατιόταν από το χρώμα και το χρώμα απ’ την σκουριά. Σιγά σιγά το μυστήριο λεκανάκι που είχε ο μπάρμπας μου μόνιμο κάπου στο ράφι του συνοδηγού, αποκτούσε λόγο ύπαρξης. «Με αυτό θα τα αδειάζεις» μου είπε αργότερα, κάτι που θεωρούσε φυσιολογικό και ρουτίνα. Η κατάσταση μέσα θύμιζε τους καταρράκτες της Έδεσσας. Τουλάχιστον δούλευε ρολόι! Τσακμάκι στο γύρισμα του κλειδιού, αστραχάν στο πάτημα του γκαζιού και μια ανάρτηση ιστιοπλοϊκής σχολής. Πρίμα στις ευθείες και όρτσα στις στροφές, όμως μαγικό χαλί σε εγκάρσιες καμπούρες και χαντάκια! Πρώτα μάζευες τις κλίσεις και μετά έστριβες, δημιουργώντας έναν απολαυστικό πανικό αποκλειστικά στις κατηφόρες σε όσους έβλεπαν τον καθρέφτη να γεμίζει με ένα …λοξό αυτοκίνητο. Όσο για τα φρένα, ποια φρένα; Ταμπουράκια γύρω γύρω και υποβοήθηση γιοκ! Απογοήτευση αν το δεις με σπορ κριτήριο, αλλά «άποψη» παντός εδάφους που βγάζει γέλιο. Είχε χαρακτήρα, όμως τις βροχερές μέρες οδηγούσες με γαλότσα και νιτσεράδα. Τι νόημα έχει να μην παίρνω την μηχανή;

Συστημένος από φίλο, πήρα τον δρόμο για τον Κωστάκη κάπου στα Πατήσια, καλό παιδί μου είχε πει και δεν θα σε γδύσει. Στην πρώτη επαφή συγκρατημένα προσιτός, χωρίς ενθουσιασμό για ότι έβλεπε. Συμφωνήσαμε την τιμή για ξεσάπισμα και εξωτερικό βάψιμο, κάτι λιγότερο από 200.000 δρχ. αν θυμάμαι, θυμάμαι όμως το μεγάλο μου λάθος αλλά και μοναδικό κίνητρο για να το αναλάβει. Δεν το βιάζομαι είχα ξεστομίσει, κάτι που έγινε tattoo στην συνείδηση του Κωστάκη. Μάρτη το παρέλαβε, Μάϊο το παρέδωσε αλλά καβάντζωσε χρονιά και η δουλειά έγινε τσάτρα πάτρα τον τελευταίο μήνα με …σύνθημα τον στόκο. Σύντομα η οπτική απόλαυση άρχισε να εκδηλώνει τις αδυναμίες, το χρώμα έσπασε νωρίτερα και η στεγανότητα ήταν θέμα χρόνου να νικηθεί.   

Αργότερα, σχεδόν δεκαετία μετά, ο Κωστάκης έγινε Μπάμπης και με επαγγελματική προσέγγιση και προσυμφωνημένους χρόνους εργασίας και παράδοσης, το R 4L κέρδισε φρέσκια λαμαρίνα όπου την λησμονούσε και την φροντίδα που χρειαζόταν για να δικαιολογήσει τις πινακίδες Ι.Ο. Φυσικά δεν ξεχνάει που και που το δάκρυ συγκίνησης τις βροχερές μέρες, όμως θεωρείται πταίσμα και παραμένει λαμπερό και έτοιμο για κατρελοπεριπέτεια…