To GOCAR στο Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity: Ποιος να μας το έλεγε…

Ας μην κρύβομαι, επί προσωπικού δεν αποτέλεσα ποτέ μεγάλο θαυμαστή των αγώνων Regularity. Η τέχνη και η ακρίβεια που απαιτείται είναι αδιαμφισβήτητη, όντας μία ιδιαίτερη μορφή αγώνων με μεγάλες απαιτήσεις, στοιχείο που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει. Όμως, το γεγονός ότι δεν συνδυάζεται με την απόλυτη ταχύτητα και τη μάχη με το χρόνο, δεν την καθιστά γοητευτική στα μάτια των περισσοτέρων. Και δεν είναι μυστικό πως πάντα στην άκρη του μυαλού κυριαρχούσε η σκέψη: «Καλά, πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσεις μία μέση ωριαία 46 km/h»;
Όμως, όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές στη ζωή, ποτέ μη λες μεγάλα λόγια και αν πρώτα δεν βιώσεις μία εμπειρία, καλύτερα να μην κρίνεις αυστηρά. Κάτι που εν τέλει διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι στο Διεθνές Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις Regularity. Η πρόσκληση-πρόκληση από το ΑΣΜΑ να λάβουμε μέρος στη φετινή εκδοχή του αγώνα έγινε αποδεκτή από μέρους μας με ενθουσιασμό! Ο Γιάννης Τσιγκρής το είδε σαν μία καλή ευκαιρία να «ξεμουδιάσει» το Renault 4L, εμείς να βρεθούμε και πάλι με road book στα χέρια και η προετοιμασία ξεκίνησε ακριβώς μία εβδομάδα πριν την έναρξη του αγώνα.

 

Προετοιμασία εκ μέρους μας… μηδέν!

Το «αγωνιστικό» (όπως θα αποκαλούμε από εδώ και εξής τον «Κάτρελο») βρέθηκε στο συνεργείο του Άγγελου Μαρκαντωνάτου, το οποίο ειδικεύεται στα 4L και εξετάστηκε ενδελεχώς έτσι ώστε να είναι πανέτοιμο για να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία των 542 χιλιομέτρων σε δύο μέρες. Η δική μας προετοιμασία; Μία φωτογράφιση, ένα βίντεο και αρκετά κείμενα για site και περιοδικό, αποτέλεσαν την καθημερινότητα λίγες ώρες πριν τη ράμπα του διεθνούς αγώνα. Αρχικά, δεν αγχωθήκαμε. «Μα πόσο δύσκολο να είναι», αναρωτηθήκαμε. Θεωρήσαμε πως μία έρευνα με το κινητό και η αναζήτηση σχετικών εφαρμογών θα ήταν αρκετή για να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο μας στην ακρίβεια. Βαθιά νυχτωμένοι. Οι εφαρμογές έμοιαζαν με συστήματα της NASA που απαιτούν πτυχίο πυρηνικού φυσικού και με την εκκίνηση σε λίγες ώρες οι πρώτες σταγόνες κρύου ιδρώτα έκαναν την εμφάνιση τους στο σβέρκο. Ένα τηλεφώνημα στον φίλο, συνοδηγό  και Πρωταθλητή Regularity με τον Γιάννη Κατσαούνη, Μαθιό Μανσόλα, ήταν αρκετό για να επαληθεύσει τις φοβίες μας πως ο διασυρμός είναι κοντά.

 

Back to the basics

Για όσους δεν γνωρίζουν τη διαδικασία του Regularity, πολύ σύντομα να εξηγήσουμε τα βασικά. Αυτά που ξέραμε και εμείς μέχρι που περάσαμε τη ράμπα της αφετηρίας… Καταρχήν, η διαδρομή είναι άγνωστη και το road book μοιράζεται μία ώρα πριν την εκκίνηση. Όπως και στους αγώνες Ράλι, η διαδρομή χωρίζεται σε απλές και ειδικές διαδρομές. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στις ε.δ. δεν υπάρχει χρονόμετρο και ουσιαστικά κερδίζει αυτός που είναι πιο κοντά στην προκαθορισμένη από την οργάνωση μέση ωριαία. Όσο απέχει κανείς από την επιθυμητή Μ.Ω.Τ., τόσο περισσότερους πόντους ποινής αποκομίζει. Και στο τέλος, το πλήρωμα με τους λιγότερους βαθμούς ποινής φυσιολογικά κερδίζει. Μάλιστα, για να γίνει ακόμα πιο δύσκολο το «παιχνίδι» η μέση ωριαία ταχύτητα αλλάζει μέσα στην ε.δ. σε συγκεκριμένο χιλιόμετρο! Και όλα αυτά, με έναν αναθεματισμένο δορυφόρο πάνω από το κεφάλι σου, με αυτό το μηχάνημα του διαβόλου να τσεκάρει σε άγνωστα σημεία την ταχύτητα χωρίς να μπορείς να κρυφτείς. Ουκ ολίγες φορές τον βρίσαμε…

 

Μεγαλεία…

Νωρίς το πρωί, μη γνωρίζοντας προς… ποια πορεία κατευθύνονται τα «τέσσερα», φτάνουμε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Εξακολουθούμε να προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε πληροφορίες γύρω από εφαρμογές και συστήματα μέτρησης, αλλά καμία ελπίδα. Εκείνη την ώρα έμοιαζε σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις μαθηματικά σε ψάρι. Έτσι, η στρατηγική που σχεδιάσαμε ήταν απλή. Θα προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε τη ζητούμενη Μ.Ω.Τ. στη μαγική εφαρμογή στο κινητό. Και ο Θεός βοηθός. Πριν τη ράμπα, το 4L φορώντας τα καλά του είχε ήδη κερδίσει τα βλέμματα και τις εντυπώσεις. Είναι ευχάριστο το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει ακόμα, έξι δεκαετίες μετά την παρουσίαση του. «Τι χαριτωμένο» έλεγαν όλοι, αν και μόλις στο εσωτερικό του περνούσαν δυο μεγαλόσωμοι μουσάτοι, μπορούσες να διακρίνεις μία απορία στο πρόσωπο τους. Μπροστά σε φίλους που έκαναν τον κόπο να έρθουν στην Ακρόπολη, περνάμε τη ράμπα και ξεκινάμε αντιμετωπίζοντας νωρίς την πρώτη έκπληξη, απόρροια της ασχετοσύνης μας!

Μπορεί να μην υπάρχει καρνέ και κριτές στις αφετηρίες, όπως και στον τερματισμό των ειδικών, αλλά πρέπει να ξεκινήσεις μόνος σε συγκεκριμένο και προκαθορισμένο χρόνο! Ακριβώς όπως στους αγώνες Ράλι. Οκ, κανένα πρόβλημα, το έχουμε ξανακάνει αυτό στο παρελθόν. Το road book επίσης δεν μας είναι άγνωστο ως έννοια και ας αρχίσουν οι χοροί. Η πρώτη ε.δ. είναι ο Άγιος Μερκούριος! Μέση ωριαία; Η ιλιγγιώδης ταχύτητα των 40 km/h! Με τον Γιάννη Τσιγκρή γελάμε σαρκαστικά και στηνόμαστε στην αφετηρία. Ακριβώς στην ώρα μας ξεκινάμε και ο διεστραμμένος «πυροβολάει» αδιακρίτως. Λογικό, για να πιάσουμε γρήγορα τη ζητούμενη Μ.Ω.Τ. Κάτι όχι και τόσο εύκολο εν τέλει… Τα νούμερα στην εφαρμογή δεν ανεβαίνουν, ενώ δύο αθώες οικογένειες που πάνε εκδρομή στο βουνό μας κόβουν το ρυθμό.

Τι ήταν να συμβεί αυτό; Σαν να ακούγεται ξαφνικά το «Eye of the Tiger», και το «αγωνιστικό» των 782 cc με τους 34 ολόκληρους ίππους βγάζει φτερά στο κατηφορικό γλιστερό κομμάτι. Κάποιοι φωτογράφοι απορούν και κατεβάζουν τις κάμερες στο πέρασμα του κίτρινου 4L, προφανώς παρατηρώντας με απορία και ίσως τρόμο. Οι λιγοστοί θεατές ενθουσιάζονται βλέποντας το Renault στα όρια της ανατροπής (δεν τουμπάρει λέει ο Τσιγκρής) και ξαφνικά ο «Κάτρελος» έχει γίνει η ατραξιόν του αγώνα. Ενθουσιασμός και γέλια στο εσωτερικό του 4L, ακολουθούμε τη διαδρομή που υπαγορεύει το road book και φτάνουμε την απαιτούμενη Μ.Ω.Τ. Αμέσως, φυσιολογικά… «σερνόμαστε». Τερματίζουμε και αμέσως στην ιστοσελίδα του αγώνα κοιτάμε τα αποτελέσματα. Μερικές εκατοντάδες βαθμοί ποινής είναι αρκετοί για να μας γεμίσουν με απορία.

Με την απορία ζωγραφισμένη…

Με τις απλές διαδρομές ανάμεσα στις ειδικές να μην αφήνουν περιθώριο χαλάρωσης, προσπαθούμε να βρούμε τι φταίει. Δοκιμάζουμε διαφορετική τακτική, προσπαθώντας να έχουμε την απαιτούμενη ταχύτητα στο κοντέρ από την αρχή. Τζίφος. Την ίδια ώρα, οι ουρανοί ανοίγουν, ενώ από τον Μερκούριο έχουμε περάσει στο Βαρνάβα και από Ωρωπό καταλήγουμε Χαλκίδα. Οι βαθμοί ποινής πέφτουν με το ρυθμό της βροχής, αλλά αυτό δεν πτοεί τον Γιάννη, που φροντίζει να αποζημιώσει σε κάθε ευκαιρία όσους βρίσκονται στην άκρη του δρόμου. Με έναν έντονο θόρυβο να ακούγεται εμπρός δεξιά, καταλήγουμε στο Μερκούρη, όπου τελειώνει η πρώτη ημέρα. Μετά από 250 km, όχι και τόσο χαλαρής οδήγησης, ένα σινεμπλόκ έχει παραδώσει το πνεύμα, αλλά ο Άγγελος Μαρκαντωνάτος δεν μας αφήνει να εγκαταλείψουμε. Αντικατάσταση το βράδυ στο συνεργείο και το αγωνιστικό είναι έτοιμο την επόμενη μέρα το πρωί στο ΟΑΚΑ για άλλα 280 χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά φτάνοντας μέχρι τη Θίσβη, την Αγία Άννα και την Λιβαδιά! 

 

Keep Walking…

Τη 2^η μέρα προσπαθήσαμε να δοκιμάσουμε διάφορους τρόπους για να γλιτώσουμε βαθμούς ποινής. Να μειώσουμε τα μέτρα στο δρόμο, να ξεκινάμε με διαφορετική ταχύτητα. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Μερικές εκατοντάδες βαθμοί ποινής. Και κάπου εκεί, το σύνθημα έγινε: «Ας δώσουμε θέαμα στο λαό». Γέλια και από το δεξί κάθισμα, με την αφεντιά μου να προσπαθεί να κρατηθεί με το χέρι έξω από το παράθυρο, αφού το 4L δεν έχει χειρολαβή για το συνοδηγό… Έχοντας γελάσει με την ψυχή μας, και αφού έχουμε καταφέρει να μην χαθούμε αλλά και να μην φάmε «καπέλο» στις αφετηρίες των ειδικών, φτάνουμε στη ράμπα του τερματισμού κάτω από την Ακρόπολη. Χαμόγελα και δεκάδες σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό. Η πρώτη είναι σεβασμός. Στο ΑΣΜΑ για την άρτια διοργάνωση ενός διεθνούς Ράλι, αλλά και στους συμμετέχοντες αυτής της ιδιαίτερης μορφής αγώνα. Μπορεί το Regularity να μην προκαλεί εκρήξεις αδρεναλίνης, αλλά έχει απαιτήσεις, στοιχείο που το καθιστά εξαιρετικά γοητευτικό.

Η δεύτερη είναι έκπληξη και δέος. Για μία κατασκευή της δεκαετίας του ’60 που ακόμα και σήμερα βάζει τα γυαλιά σε πολλά μοντέλα που κυκλοφορούν γύρω μας. Την εποχή των ηλεκτρικών, plug-in και υβριδικών, μία δημιουργία με τις απλές τεχνολογικές λύσεις που χρονολογούνται 60 χρόνια νωρίτερα, μπορεί να είναι πολύ πιο ευχάριστη. Να σου φτιάχνει το κέφι βρε αδερφάκι μου! Ακόμα και σήμερα ελάχιστα αυτοκίνητα έχουν τόσο ευρηματική ανάρτηση όσο το 4L. Τώρα, αν θα το ξανακάναμε; Ως πλήρωμα, με τον Γιάννη Τσιγκρή, αναμφίβολα ναι. Αλλά σίγουρα, με καλύτερη προετοιμασία γνωρίζοντας περισσότερες λεπτομέρειες και τα μυστικά των ασκήσεων ακριβείας. Βέβαια, αν τώρα κάποιος μας πρότεινε να δεθούμε με ζώνες έξι σημείων στο μπάκετ μία καθαρόαιμης αγωνιστικής, πιθανότατα η συζήτηση να είναι διαφορετική… 

με τη ματιά του Τσιγκρή

Ρε λες;

Σάββατο πρωί κάτω από τον ιερό βράχο στην Ακρόπολη. Covid Test, εγγραφές, τεχνικός έλεγχος, φίλοι, γνωστοί, φωτογραφίες, κατεβασμένες εφαρμογές για να ξεστραβωθούμε, κάποια στιγμή επιτέλους αναχώρηση! Τα 782 cc αναλαμβάνουν δράση και οι τρεις μας (οδηγός - συνοδηγός και R4L) παίρνουμε το βάπτισμα της regularity σκηνής. Πρακτικά δεν έχουμε καμιά τύχη, αλλά μια εμπειρία ακόμα λοιπόν βρίσκεται μπροστά μας. Το κατρελάκι είχε να κουνηθεί μήνες, δούλεψε και η καραντίνα δις, γι’ αυτό. Έκανε όμως το πέρασμά του από το θεραπευτήριο ιστορικών οχημάτων, όπου ο θεράπων «ιατρός» γνωστός κατρελοκήρυκας Άγγελος Μαρκαντωνάτος, το εξέτασε, έδωσε την ευχή και πήρε εκκίνηση. Έκανε τις διατάσεις του στο δρόμο, έφτιαξε την ψυχολογία των θεατών, συγκέντρωσε ένα φορτηγό ποινές από την ψυχαγωγική προσέγγισή μας και τι ζήτησε; Λίγο καύσιμο, ένα σινεμπλόκ αντιστρεπτικής και το πρόγραμμα για τον επόμενο αγώνα. Ρε λες;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΣΚΟΥΤΗΣ