Lagonda V12 Le Mans: Κάντο όπως οι Λόρδοι

Είναι κρίμα να καταστρέφεις μια καλή ιστορία, ειδικά όταν αναφέρεσαι στη θρυλική Lagonda, αλλά δυστυχώς πρέπει να το κάνουμε. Ειδικά μάλιστα όταν έχει να κάνει με μια σχεδόν επική νίκη στις 24 Ώρες του Λε Μανς του 1939. Τα αυτοκίνητα ήταν ιδιαίτερα προοδευτικά για εκείνες τις ημέρες με V12 κινητήρες, αλλά ως συνήθως προετοιμάζονταν την τελευταία στιγμή και ποτέ δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να λυθούν τα προβλήματά τους. Για τον αγώνα του 1939 η Lagonda κατέβασε στον αγώνα δύο εργοστασιακά αυτοκίνητα και το ένα από αυτά κατάφερε να τερματίσει στη τέταρτη θέση (και πρώτο στη κατηγορία του) ακολουθούμενο από μια δεύτερη συμμετοχή για την οποία πολλά έχουν γραφεί. Αυτό υποτίθεται ότι θα ήταν μόνο μια πρόβα για την συμμετοχή της ομάδας στον αγώνα του 1940, που φυσικά ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.

 

Η άλλη πλευρά

Τα δύο αυτά αυτοκίνητα είχαν προετοιμαστεί υπό την επίβλεψη του τεχνικού διευθυντή WO Bentley (ναι, του γνωστού) και το δεύτερο προορίζονταν για τους Λόρδους Selsdon και Waleran οι οποίοι βρήκαν αυτό τον τρόπο να ξοδέψουν την οικογενειακή τους περιουσία, συνδυάζοντας τον αγώνα με διακοπές στη Γαλλία, καθώς η ιστορία θέλει και τους δύο να είναι παντελώς άσχετοι, όχι μόνο με τους αγώνες, αλλά και πίσω από ο τιμόνι. Ο μύθος μάλιστα τους θέλει να μάθαιναν να… οδηγούν κατά τη διαδρομή!

Αλλά το παραμύθι αυτό, δεν είναι τίποτα άλλο από ακόμα ένα παραμύθι. Πρώτα από όλα γιατί το αυτοκίνητο οδηγήθηκε μέχρι τη πίστα από τεχνικούς της Lagonda και κατά δεύτερο γιατί φωτογραφήθηκαν μετά τον αγώνα με τα σήματα της BRDC στη φόρμα τους, κάτι που ήταν απόλυτα παράνομο, αφού μέλη της αγωνιστικής αυτής λέσχης (που στην ουσία ήταν ένα από τα πιο κλειστά βρετανικά gentleman racers club μόνο) δεν μπορούσαν να γίνουν ερασιτέχνες οδηγοί όπως υποτίθεται ότι ήταν.

Βέβαια σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν μισές αλήθειες και θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Lord Selsdon δεν ήταν απόλυτα άσχετος έχοντας λάβει μέρος σε αγώνες στο Brooklands στις αρχές του 1930, ενώ το ίδιο ίσχυε και για τον Lord William Waleran που είχε πάρει μέρος στο Αυστραλιανό Grand Prix το 1937.

Όπως και να έχει πάντως το θέμα μπόρεσαν να πείσουν τη Lagonda να τους φτιάξει ένα δεύτερο εργοστασιακό αυτοκίνητο με το οποίο κατάφεραν να τερματίσουν στη τέταρτη θέση στον ίδιο γύρω ακριβώς με το εργοστασιακό αυτοκίνητο που οδηγούσαν οι Charles Brackenbury και Arthur Dodson.

Σίγουρα δύο ελαφρόμυαλα και μισομεθυσμένα παιδιά δεν θα μπορούσαν να το καταφέρουν!

 

Η πραγματική ιστορία

Μπορεί  να ήταν οι Γάλλοι που ειδικεύονταν στις εκκινήσεις τύπου Le Mans, όπου ο οδηγός τρέχει και μπαίνει στο αυτοκίνητο, αλλά τελικά ήταν ο Dodson αυτός που εκίνησε πρώτος εμπρός από την Bugatti του Wimille, όταν έπεσε η Γαλλική σημαία. Αυτό βέβαια δεν κράτησε πολύ γιατί στην ευθεία τον… ξεσκόνισε η Talbot-Darracq των 4,5 λίτρων, με τον Lord Selsdon να ακολουθεί μόλις στην 17^η θέση.

Τα μπλε γαλλικά αυτοκίνητα συνέχισαν να προηγούνται και η ομάδα της Lagonda μπήκε στον ρυθμό που της είχε προκαθορίσει ο Bentley και σε καμία περίπτωση οι κινητήρες δεν έπρεπε να ξεπεράσουν τις 5.500 σ.α.λ. Πάντως παρά το γεγονός ότι ο Dodson ακολουθούσε πιστά τις προδιαγραφές του αγώνα, ο Λόρδος δεν τα κατάφερνε τόσο καλά και έχανε μισό λεπτό τον γύρω.

Ο αγώνας ως συνήθως άρχισε να έχει τα πρώτα του θύματα και οι πρώτες θέσεις άρχισαν να αραιώνουν με αποτέλεσμα το μέσο του αγώνα το αυτοκίνητο των Dodson και Brackenbury να είχε ανέβει στην έκτη θέση. Ήταν μάλιστα τρείς γύρους εμπρός από το δεύτερο αυτοκίνητο των Λόρδων. Στα τρία/τέταρτα του αγώνα είχαν ανέβει στη τρίτη θέση, αλλά τώρα οι Λόρδοι ήταν ακριβώς πίσω τους στη τέταρτη, αν και ακόμα τρεις γύρους πίσω. Αλλά τότε άρχισαν τα προβλήματα, το πρώτο αυτοκίνητο καθυστέρησε με προβλήματα στον συμπλέκτη και έχασε τρείς γύρους χωρίς όμως τελικά να χάσουν τη θέση τους. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.

 

V12

Η Lagonda που τότε είχε δημιουργήσει ο Bentley ήταν από τα πιο εξωτικά αυτοκίνητα της δεκαετίας του ‘30 και στη Βρετανία μόνο οι Rolls-Royce και Lagonda διέθεταν V12 κινητήρες και το εντυπωσιακό είναι ότι και οι κινητήρες είχαν σχεδιαστεί από σχεδόν την ίδια ομάδα μηχανικών. Και αυτό γιατί όταν ο Bentley κατέφτασε στη Lagonda ήρθε σε επαφή με μερικούς από τους μηχανικούς που είχαν σχεδιάσει τον κινητήρα της Rolls-Royce, με πιο σημαντικό από αυτούς τον Stewart Tresilian, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την κυρίως σχεδίαση. Πάντως αν και οι δύο κινητήρες είχαν ουσιαστικά την ίδια αρχιτεκτονική ο κινητήρας της Rollς-Royce είχε διάμετροΧδιαδρομή 82Χ114 χιλ., ενώ αυτός της Lagonda 75Χ84,5 με αποτέλεσμα να είναι πιο εύστροφος. Αλλά ενώ ο Tresilian θα προτιμούσε να κατασκευάσει το μπλοκ του κινητήρα από αλουμίνιο, τελικά αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει χρωμίδιο του σιδήρου με τις μπιέλες να είναι από ντουραλουμίνιο. Σε κάθε πλευρά του «V» υπήρχε ένας εκκεντροφόρος και η τροφοδοσία γινόταν μέσα από δύο μεγάλα καρμπυρατέρ της SU, καθέτου ροής. Το αποτέλεσμα ήταν 180 ίπποι στις 5.500 σ.α.λ. και ακολουθούνταν από κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων που ήταν σχεδιασμένο από τον Charles Sewell, ο οποίος προέρχονταν και αυτός από την ομάδα της Rolls-Royce.

To αυτοκίνητο που προετοιμάστηκε για τον αγώνα του 1939 μπορεί να έμοιαζε με αυτό της παραγωγής, αλλά οποιαδήποτε σχέση σταματούσε εκεί, αφού είχε δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο ελάφρωμά του και όλα του τα εξαρτήματα είχαν περάσει από τη ζυγαριά. Πρώτα από όλα το πλαίσιο ήταν κατασκευασμένο από πιο λεπτό μέταλλο και όπου δεν υπήρχαν σημεία που απαιτούσαν αντοχή, είχε τρυπηθεί για να γεμίσει με αλουμίνιο! Έτσι ενώ το πλαίσιο παραγωγής έφτανε τα 1.473 κιλά, αυτό του αγώνα είχε κατέβει 1.446.

Επίσης για τον αγώνα η ιπποδύναμη είχε ανέβει στους 206 ίππους στις 5.500 σ.α.λ. χάρη σε τέσσερα καρμπυρατέρ και η τελική μετάδοση είχε μακρύνει.