Camaro Z/28: All American pony-car

Η Ζ/28 είναι η Camaro που όλοι θα ήθελαν, γιατί ήταν ένα πραγματικό  «homologation special». Το 1968 ήταν η χρονιά που ο Mark Donahue με την μπλε και κίτρινη Chevy στα χρώματα της Sunoko και οι αφίσες του βρισκόταν στα δωμάτια όλων των νεαρών από τη πίστα του Riverside, έως αυτή του  Watkins Glen. Εκείνη τη χρονιά, από τους δεκατρείς αγώνες του Πρωταθλήματος Trans-Am, o Donahue έχασε μόνο τρείς αγώνες για τη ομάδα του Penske!

 

Πως άρχισε

Η Camaro παρουσιάστηκε το 1967 με στόχο να σταματήσει την επιτυχία της Ford Mustang η οποία είχε καταφέρει να ανοίξει μια νέα αγορά, σαν το πρωτότυπο pony-car, με τεράστια επιτυχία ανάμεσα στο νεανικό κοινό.

Τόση ήταν η επιτυχία των pony-car κείνες τις ημέρες, που οι Ford και Chrysler πρόσφεραν όχι μόνο ποικιλία κινητήρων, αλλά και τρείς διαφορετικές καρότσες για τα Mustang και Barracuda αντίστοιχα, που ήταν κατά τα αμερικάνικα πρότυπα hatchback, notchback και convertible, σε αντίθεση με την Camaro που προσφέρονταν μόνο ως convertible και hard-top.

Πάντως και οι τρείς μεγάλοι πρόσφεραν τα αυτοκίνητά τους με εξακύλινδρους ή V8 κινητήρες που ακολουθούνταν από αυτόματα ή χειροκίνητα κιβώτια που όμως δεν διέθεταν περισσότερες από τρείς σχέσεις!

Και εδώ ακριβώς ήταν που η Chevrolet έκανε την διαφορά εξοπλίζοντας την Camaro με τον μεγάλο της V8, χωρίς να μπει στον πειρασμό να μειώσει τον κυβισμό του, χάρη της αγωνιστικής χρήσης που περιόριζε τα κ.εκατ. στα πέντε λίτρα, ανεβαίνοντας έτσι ακόμα και στα 5,4!

Να σημειώσουμε πάντως εδώ ότι η Ford το 1964 ήταν ο πρώτος κατασκευαστής που αθέτησε την συμφωνία της με τους υπόλοιπους, η οποία ήταν να απόσχουν από τους αγώνες, παρουσιάζοντας την «Total performance» σειρά αυτοκινήτων της εκείνη τη χρονιά.

Όχι βέβαια ότι η General Motors ήταν άγνωστη στις πίστες, απλά δεν το ανέφερε πουθενά, τροφοδοτώντας κρυφά ιδιωτικές ομάδες με εξελιγμένα εξαρτήματα.

Όταν όμως το 1966 άρχισε το Trans American Challenge, που εν συντομία θα αναφέρονταν ως Trans-Am, κανείς κατασκευαστής δεν μπορούσε πλέον να αγνοήσει τους αγώνες  και την τεράστια εμπορική προβολή που πρόσφεραν με τους κανονισμούς να θέλουν σαν οροφή τις 302 κυβικές ίντσες. Η Ford ήδη διέθετε ένα κινητήρα στις 289 κυβικές ίντσες, η Chrysler ακόμα έναν στις 327, αλλά η GM χρειαζόταν κάτι πιο νέο για να είναι ανταγωνιστική, αφού ο αυτός των 283 ιντσών που διέθετε ήταν παλαιολιθικός.  

Έτσι βάλθηκε να σχεδιάσει από την αρχή έναν V8 και ο Vince Piggins ήταν αυτός που  ανέλαβε να τον εξελίξει το 1966. Με μια κίνηση αστραπή ένωσε το μπλοκ του κινητήρα των 327 ιντσών με τον στρόφαλο του 283, για να παρουσιάσει έτσι εύκολα ένα κινητήρα στις 302 ίντσες. Τελικά ονομάστηκε Ζ/28 και ήταν έτοιμος σε χρόνιο ρεκόρ, στο τέλος της ίδια χρονιάς. Ανάμεσα σε αυτούς που πήραν στα χέρια τους τον νέο κινητήρα ήταν και ο Penske που κατάφερε να «χτίσει» ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, γύρο από τον κινητήρα αυτό, σε μόλις πέντε εβδομάδες.

Ήταν έτοιμο για τον πρώτο αγώνα της χρονιάς, όπου όμως θα είχε να παλέψει με τον Shelby,πίσω από το τιμόνι μιας Ford Mustang  και τη Mercury Cougar του Bud Moore. Ήταν δύσκολοι αντίπαλοι, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ομάδα του Penske να κερδίσει τον πρώτο της αγώνα το 1967. Την επόμενη χρονιά θα κυριαρχούσε ολοκληρωτικά.

 

Άγριο

Η GM πάντως δεν ακολούθησε τον δρόμο των υπολοίπων κατασκευαστών και δεν παρουσίασε για μαζική παραγωγή μια «soft» έκδοση του Ζ/28, αντίθετα πιο «σκληρό» δεν γινόταν, ώστε να μπορέσει να το ομολογκάρει. Ο κινητήρας ερχόταν με συμπίεση 11:1, ένα τεράστιο καρμπυρατέρ της Holey και φορούσε άγριους εκκεντροφόρους. Κάθε άλλο παρά αυτοκίνητο της… γιαγιάς ήταν.  Επίσης διέθετε τεσσάρι χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων μαζί με τιμόνι χωρίς υποβοήθηση και δισκόφρενα εμπρός. Ήταν ότι ονειρεύονταν κάθε σχολιαρόπαιδο (στην Αμερική) και ακόμα περισσότερο. Ήταν σίγουρο ότι η χυτή εξάτμιση θα κατέληγε αμέσως στον σκουπιδοτενεκέ και θα αντικαθιστούνταν από κάτι πιο ελαφρό, ενώ οι λευκές γραμμές του φώναζαν από μακριά: «Κάντε στην άκρη!»

Μόλις 602 αυτοκίνητα πουλήθηκαν το 1967, αλλά τους επόμενους δώδεκα μήνες η GM παρέδωσε στους ντίλερ 7.199 αντίτυπα.

Μην περιμένετε όμως κάποια υψηλή τεχνολογία από το αυτοκίνητο, αν και βασικά μιλάμε για ένα «homologation special», που βασιζόταν πάνω στη καρότσα του Firebird.

Ο κινητήρας, ο οποίος δεν διαθέτει επικεφαλής εκκεντροφόρους, παρά μόνο ένα θαμμένο στο κέντρο του «V», είναι γενικά εύστροφος και αποδίδει 350 ίππους στις 6.200 σ.α.λ.

Αν και εμπρός θα βρείτε διπλά ψαλίδια, πίσω ο βαρύς άκαμπτος άξονας στηρίζεται (καλύτερα παλεύει) πάνω σε ημιελλειπτικά φύλα σούστας με τηλεσκοπικά αμορτισέρ, ενώ ράβδο στρέψης απέκτησε μετά το 1968. Τα φρένα είναι αεριζόμενα δισκόφρενα εμπρός 279 χιλ. και πίσω ταμπούρα, για να φρενάρουν ένα αυτοκίνητο 1.521 κιλών και διαστάσεων 4,691Χ1.842Χ1.306μ. σε μήκοςΧπλάτοςΧύψος.

Τελικά έζησαν τέσσερις γενιές Camaro από 1967 έως το 2002 (1967-1969, 1970-1981,1982-1992 και 1992-2002) για να αναστηθεί και πάλι σαν όνομα το 2009.