10 από τα πιο περίεργα αμάξια όλων των εποχών

Στην ιστορία του αυτοκινήτου υπήρξαν μοντέλα που έγιναν θρυλικά, αλλά και αμάξια όχι και τόσο νορμάλ, που ξέφυγαν από την καθιερωμένη λογική. Αμάξια αεροδυναμικά, για τη θάλασσα ή τον αέρα, με καινοτόμες λύσεις αλλά και αμάξια που απλά προσπάθησαν να είναι -ή να μην είναι- όμορφα. Ναι, ξέρουμε, ο όρος αμάξι προέρχεται από την άμαξα και καμία σχέση δεν έχει με το… αυτοκίνητο. Τα δέκα παρακάτω μοντέλα όμως, περισσότερα αμάξια μπορούν να χαρακτηριστούν παρά κλασικά αυτοκίνητα. Διαφωνήστε ελεύθερα, αφού τα απολαύσετε.

 

Alfa Romeo-Kegresse

Μισό αμάξι, μισό άρμα! Τελικά ήταν μια προσπάθεια που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Έμεινε και αυτό μέρος της μυθολογίας της Alfa Romeo καθώς όλα τα αρχεία της μάρκας καταστράφηκαν το 1944 κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού των συμμάχων και έτσι στοιχεία δε υπάρχουν γι’ αυτό το… "σχεδόν" αυτοκίνητο. Μάλλον κατασκευάστηκε επί εποχής δόξας του Benito Mussolini, ο οποίος είχε κόλλημα με την Μιλανέζικη εταιρεία. Μέσα στην αναβίωση του ιταλικού εθνικισμού, ο στρατιωτικός εξοπλισμός ήταν η απαραίτητη απόδειξη της επίπλαστης κυριαρχίας. Όμως, αν και το αυτοκίνητο έχει καταγραφεί ως μοντέλο 12001 και υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες του στην ιστορία του Luigi Fusi, ένα και μόνο τελικά φαίνεται ότι κατασκευάστηκε. Έτσι μπαίνουμε σε μονοπάτια μυθολογίας που το θέλουν να κατασκευάστηκε ως πρωτότυπο για την ιταλική υπηρεσία, το οποίο μάλλον δεν είναι αρκετά πιθανό, ενώ πιο πραγματική ακούγεται η εκδοχή που το θέλει τελικά να κατέληξε σε ξενοδοχείο στις Η.Π.Α. με στόχο να μεταφέρει τους πελάτες στις χιονισμένες πλαγιές του Κονέκτικατ. Η ιστορία το θέλει τελικά να παίρνει θέση σε ιδιωτική συλλογή, αλλά μετά τον θάνατο του συλλέκτη κακόπεσε. Κανείς δεν κατάλαβε ότι είχε να κάνει με ένα μοναδικό πρωτότυπο και όταν επαναπατρίστηκε στην Ευρώπη, το αγόρασε ο Jim Stokes.

 

 

Amphicar 770

Πάνω από όλα είναι η ιδέα. Ένα αμάξι που θα μπορεί να χρησιμοποιείται και ως βάρκα! Ένα σε δύο! Έξυπνο; Όχι και τόσο, αφού οι ανάγκες για χρήση σε δρόμο και νερό είναι τόσο διαφορετικές που η μια σχεδίαση ουσιαστικά αντιμάχεται την άλλη! Οι δρόμοι θέλουν τροχούς, το νερό προπέλα, ο δρόμος χρειάζεται αεροδυναμικό σχήμα και το κέντρο βάρους χαμηλά, το νερό θέλει καρίνα και ύψος για να αποφεύγει τα κύματα. Δρόμος και νερό δεν πάνε μαζί, δεν είναι λογικό, αλλά ποιος σας είπε ότι η λογική είναι πάντα ο οδηγός των σχεδιαστών; Η λογική σίγουρα δεν ήταν αυτό που οδήγησε τον Hans Trippel να σχεδιάσει το αμφίβιο αυτό μεταφορικό μέσο και που κατασκεύασε το Quangt Group. Τα προβλήματα του αυτοκινήτου δεν ήταν μέσα στο νερό, ήταν έξω από αυτό, τη στιγμή που θα περίμενε κανείς να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έτσι ενώ το Ampicar αποδείχτηκε σαν ένα από τα καλύτερα αυτοκίνητα που μπορούσαν να μπουν στο νερό, χωρίς να… πνιγούν, αντίθετα στο δρόμο οι πολύ χαμηλές του επιδόσεις, έκαναν την οδήγησή του ένα αργό μαρτύριο. Έτσι δεν κατάφερε να αποδείξει την αξιόλογη κατασκευή του, πουλώντας τελικά μόνο 3.878 αντίτυπα από το 1961 έως το 1968, αν και η παραγωγή του είχε σταματήσει από το 1965.

 

 

Το τέρας του John Dodd

Όταν θες να ξεπεράσεις τα όρια, δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού, γιατί η υπερβολή από μόνη της δεν είναι ποτέ αρκετή! Όταν πάρεις μια δόση από το «too much», δεν μπορείς να ξεφύγεις! Αυτή ήταν η εξάρτηση που χτύπησε τον John Dodd! Ας εξερευνήσουμε λοιπόν τα όρια της υπερβολής! Κατασκευάστηκε από τον John Dodd το 1981 και σίγουρα κάτι… ληγμένο θα πρέπει να είχε πάρει, γιατί τόση διαστροφή σε ένα και μόνο όχημα δεν έχουμε ξαναδεί! Και αυτό όχι μόνο γιατί είναι τεράστιο, όχι μόνο γιατί είναι άσχημο, αλλά κυρίως γιατί ο κινητήρας του προέρχεται από αεροπλάνο! Και τι αεροπλάνο, από Spitfire! Με 27.022 cc και δώδεκα κυλίνδρους - παρότι σε διάταξη «V» - και δεν είναι καθόλου περίεργο που το μήκος του αμαξιού είναι τεράστιο με όλο αυτό τον κινητήρα εμπρός. Όσο για την κατανάλωση, μην το ψάχνετε, αφού έφτανε τα 6-8 λίτρα ανά λεπτό!! Όπως άλλωστε δεν μας εντυπωσιάζει το βάρος του που φτάνει τους 2,25 τόνους, που όμως αναλογικά δεν είναι τρομερό χάρη στην υπερκατασκευή από σύνθετα υλικά. Η απόδοσή του φτάνει (κατά δήλωση) τους 1.000 ίππους στις 2.700 rpm με την τελική που ποτέ δεν μετρήθηκε να λέγεται ότι ξεπερνά τα 300 km/h. Για τη σχεδίασή του δεν μπορούμε να πούμε τίποτα παρά μόνο ότι άλλαξε μετά από μάχη με την Rolls Royce η οποία τον κυνήγησε δικαστικά, επειδή το «τέρας» αρχικά φορούσε μάσκα της εταιρείας και συγκεκριμένα από τη Silver Shadow. Όπως άλλωστε και ο κινητήρας, αφού ως γνωστό ο V12 Merlin που φορά ανήκει στην Rolls Royce! Να αναφέρουμε εδώ ότι το μοτέρ είναι τοποθετημένο ανάποδα… κοιτώντας προς τα πίσω σε αντίθεση με την θέση του στα αεροπλάνα, ενώ δεν είναι ανεστραμμένος με αποτέλεσμα να μην έχει ανάγκη από ξηρό κάρτερ.

 

 

Dymaxion

O Buckmaister Fuller, αρχιτέκτονας και εφευρέτης, το 1933 σχεδίασε το Dymaxion με στόχο να μεταφέρει έντεκα άτομα με κατανάλωση στα 7,8 λίτρα/100χλμ. και με τελική ταχύτητα κοντά στα 190 χλμ./ώρα. Μάλιστα σε ότι είχε να κάνει με τους χώρους το κατάφερε και με το παραπάνω (αν και το πρωτότυπο είχε μόνο τέσσερις πολύ άνετες θέσεις), όμως οι στόχοι της κατανάλωσης και η τελικής ταχύτητας του ξέφυγαν. Στην εξέλιξη συμμετείχε ο Isamu Noguchi που ήταν ένας περίφημος αεροδυναμιστής και που μελέτησε το σχήμα του μέσα στις πρώτες αεροδυναμικές σήραγγες σε ομοιώματα υπό κλίμακα! Στην όλη προσπάθεια από το 1929, είχε συμβάλει και ο Γερμανός εφευρέτης Engelbert Zaschka, που ήταν από τους πιονιέρους στην εξέλιξη του ελικοπτέρου και που έδωσε στον Fuller την ιδέα περί εύκολης συναρμολόγησης και αποσυναρμολόγησης. Με τρείς τροχούς, το Dymaxion είχε μια τελείως διαφορετική διάταξη από ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε, που απαιτούσε τέσσερις τροχούς, τον κινητήρα (κατά προτίμηση) εμπρός και την κίνηση πίσω. Αντίθετα ο Fuller πήρε μια λευκή κόλα χαρτί και ξανάγραψε την τεχνολογία. Τοποθέτησε δύο τροχούς εμπρός οι οποίοι ήταν και η κινητήριοι και έναν πίσω ο οποίος ήταν το τιμόνι. Έτσι ουσιαστικά το Dymaxion μπορούσε να στρίβει επιτόπου, αφού ο μοναδικός πίσω τροχός είχε την δυνατότητα να περιστρέφεται κατά 360 μοίρες! Ο κινητήρας, ένας V8 της Ford και απέδιδε 85 ίππους, βρισκόταν εμπρός από τον τροχό! Το αμάξι έμοιαζε με αερόπλοιο (αλλά που είχε τροχούς), με τη σχεδίαση σαν «δάκρυ», όπως τότε περιέγραφαν τα αεροδυναμικά σχήματα, να έχει μήκος που έφτανε τα 6 μέτρα! Ήταν όμως πολύ ευαίσθητο στους πλάγιους ανέμους. Έτσι ένα τραγικό ατύχημα του 1933, ενώ το όχημα έκανε δοκιμαστικές… χαμηλές πτήσεις στο Σικάγο, είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του οδηγού και τον σοβαρό τραυματισμό των δύο επιβατών. Ο οδηγός, παρά το γεγονός ότι φορούσε ζώνη ασφαλείας (άλλη μια πρωτιά), δεν προστατεύονταν αρκετά από τον αναδιπλούμενο καμβά που εκτελούσε χρέη οροφής. Το ατύχημα αυτό ήταν καταστροφικό για όλο τον σχεδιασμό, αφού οι επενδυτές απέσυραν τα χρήματά τους. Ακόμα και η Chrysler που είχε ενδιαφερθεί για την μαζική κατασκευή, αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις. Σήμερα παραμένει μόνο ένα δείγμα του αυτοκινήτου το οποίο και αναπαλαιώθηκε από τον Norman Foster.

 

 

Abarth Vignale 750 Sperimentale

Ήταν μέρες που ακόμα οι σχεδιαστές «ψάχνονταν» και υπήρχαν επιχειρηματίες που ήταν έτοιμοι να ρισκάρουν σε νέες και προκλητικές ιδέες. Ίσως μάλιστα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον Abarth να μην υπάρχει. Ήταν ωραίες οι μέρες της δεκαετίας του ’60. Ήταν ακόμα μέρες που όλα φαίνονταν δυνατά, ακόμα και αν δεν ήταν. Ήταν μέρες που οι μέχρι τότε πληβείοι, ονειρεύονταν τον φανταστικό νέο κόσμο της αυτοκίνησης. Οι δρόμοι πλέον τους ανήκαν! Οι κινητήρες όμως ήταν μικροί και έτσι όλοι ήλπιζαν ότι… κλέβοντας τον αέρα θα μπορούσαν να ταξιδεύουν λίγο πιο γρήγορα. Και ο Carlo Abarth ήταν ο καλύτερος στο να κλέβει τον… αέρα, έχοντας άλλωστε πολλές σχέσεις με τα αεροπλάνα. Το Fiat Abarth Vignale 750 Sperimentale σχεδιάστηκε πάνω σε μηχανικά μέρη Fiat με τον κινητήρα του 750 πίσω και στόχος ήταν ο αγώνας του Targa Florio στον οποίο συμμετείχε δύο φορές, χωρίς όμως να καταφέρει να τερματίσει. Όμως, όπως είπαμε η αεροδυναμική έπαιζε τον πρωταρχικό ρόλο στη σχεδίαση και ακόμα και σήμερα το σχήμα του είναι απόλυτα μοντέρνο και δεν θα μας παραξένευε αν το βλέπαμε να κυκλοφορεί στις πόλεις μας. Όμως συνολικά κατασκευάστηκαν τρία μόνο Vignale 750 και πέρασε στην ιστορία και στη λήθη.

 

 

Norman Timbs Special Roadster

Ο Φεβρουάριος του 1942 ήταν μια πολύ κακή ημερομηνία για την παραγωγή αμαξιών στις Η.Π.Α. Και αυτό γιατί απλά σταμάτησε, λόγω των πολεμικών αναμετρήσεων και όλη η βιομηχανική παραγωγή μπήκε στην υπηρεσία της παγκόσμιας κρεατομηχανής! Τέσσερα χρόνια αργότερα όμως όλα είχαν αλλάξει και όσοι επέζησαν ήταν έτοιμοι να ξεχάσουν! Και όχι μόνο αυτό, αλλά αποζητούσαν μια νέα ζωή, νέες εικόνες, νέα προϊόντα, με λίγα λόγια ένα καλύτερο κόσμο που υποτίθεται ότι θα αναδύονταν από τα ερείπια. Και επειδή η αυτοκινητοβιομηχανία αργούσε πολύ να ανταποκριθεί στη σχεδίαση νέων αυτοκινήτων, οι ιδιώτες πήραν το πράγμα πάνω τους και άρχισαν αυτοί να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν τα δικά τους αμάξια χρησιμοποιώντας ότι μηχανικά μέρη έβρισκαν στα παλιατζίδικα. Ξαφνικά οι δρόμοι των Η.Π.Α. γέμισαν από ότι «ιδιοκατασκευή» θα μπορούσε να γεννήσει η πιο διεστραμμένη φαντασία! Μια από αυτές ανήκε στον Norman Timbs. Το αυτοκίνητο που σχεδίασε ήταν η αποθέωση της αεροδυναμικής. Η υπερκατασκευή ήταν εξολοκλήρου από αλουμίνιο και φορμαρισμένη πάνω σε ξύλινο καλούπι, ενώ ο κινητήρας βρισκόταν απόλυτα και ακριβώς στο κέντρο του αμαξιού! Η τεράστια αλουμινένια ουρά του αυτοκινήτου που έσβηνε… ευγενικά, άνοιγε ακριβώς πίσω από τους δύο επιβάτες, μέσω ενός υδραυλικού συστήματος και απεκάλυπτε ένα οκτακύλινδρο εν σειρά κινητήρα της Buick 5.244 κ.εκατ. που απέδιδε 200 ίππους Το αμάξι χρειάστηκε τρία χρόνια για να κατασκευαστεί και στοίχισε 10.000 δολάρια. Αλλά ο Timbs ούτε μια φορά δεν κατάφερε να το οδηγήσει χωρίς να μαζεύονται πλήθη περίεργων για να το περιεργαστούν, έχοντας χιλιάδες ερωτήσεις! Στο τέλος βαρέθηκε όλη αυτή τη δημοσιότητα και περιορίστηκε στο να εκτίθεται τελικά μόνο σε εκθέσεις αυτοκινήτου. Τελευταία εμφανίστηκε στην κινηματογραφική ταινία "Gone in 60 Seconds" με πρωταγωνιστή τον Nicolas Cage και ευτυχώς αγοράστηκε από το Petersen Automotive Museum.

 

 

Phantom Corsair

Αν αναλογιστείτε ότι η ιδέα είναι του 1938 είμαι σίγουρος ότι θα αρχίσετε να αισθάνεται μια περίεργη ανατριχίλα! Το αμάξι αυτό γεννήθηκε από τον «Rusty» Heinz (έτσι ήταν το παρατσούκλι του, ο «σκουριασμένος») και ήταν τόσο προκλητικό, τόσο ξεδιάντροπο, τόσο αυτάρεσκο και καυχησιάρικο, τόσο απωθητικό αλλά την ίδια στιγμή και τόσο ανεξάρτητο που απλά σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις, όχι μόνο αυτή, αλλά και όλες τις άλλες ευκαιρίες που χάθηκαν. Ευκαιρίες που χάθηκαν όχι τόσο για ένα καλύτερο κόσμο, αλλά για ένα διαφορετικό, για «ένα φανταστικό νέο κόσμο», πέρα από τα «must», όπου βασιλιάς θα ήταν το αδιανόητα φανταστικό και όχι το αφόρητα πρακτικό! Το Phantom Corsair, αν κι επρόκειτο να μπει σε μαζική παραγωγή στην τιμή των 14.700 δολαρίων (τιμή διπλάσια της Cadillac V16!), τελικά κατέληξε στο National Automobile Museum στο Ρένο της Νεβάδα, όταν ο δημιουργός του αποφάσισε να… αποδημήσει (αυτοκινητιστικό ατύχημα, στο οποίος όμως δεν οδηγούσε ο ίδιος) πριν προλάβει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ίσως καλύτερα έτσι, γιατί σήμερα μπορεί να γράφαμε ένα άρθρο για μια… ακόμα αποτυχία! Κάτω από αυτό το δύο θυρών χαμηλό coupe υπάρχουν θέσεις για έξι άτομα σε δύο σειρές! Η σχεδίασή του ήταν πέρα από την κατεστημένη αισθητική εκείνων των ημερών, χωρίς μεγάλο ψυγείο, χωρίς φτερά… μουστάκια, χωρίς ουσιαστικά την οποιαδήποτε επιβλητική μάσκα, χωρίς πλαϊνούς αναβατήρες (όπως επέβαλε τότε η μόδα) και για να γίνουμε λίγο αστείοι, περισσότερο έμοιαζε με τεράστια σκούπα-απορροφητήρα, παρά με αυτοκίνητο! Ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο, αλλά το βάρος του έφτασε τους δύο τόνους και έτσι οι επιδόσεις έπρεπε να αναβαθμιστούν. Το πλαίσιο ήταν δανεισμένο από το ίδιο το αυτοκίνητο του Heinz που ήταν μια Cord 810 αγορασμένη καινούργια το 1936, όπως άλλωστε και ο V8 κινητήρας, που όμως τώρα διέθετε μηχανικό συμπιεστή και 190 ίππους, με την κίνηση να μεταφέρεται στους εμπρός τροχούς! Όσο για το εσωτερικό, αυτό ήταν εξίσου εντυπωσιακό «ντυμένο» με κατακόκκινο δέρμα. Ήταν τελικά θέλημα της μοίρας να μην δει ποτέ το φως της παραγωγής!

 

 

Pininfarina X

Οι σχεδιαστές το έχουν αυτό το… κακό! Είναι πολλές φορές εμπρός από την εποχή τους και δικαιώνονται εκ των υστέρων όταν πλέον είναι αργά, πολλές φορές πολύ αργά! Το «Χ» ήταν ένα από αυτά τα σχέδια, που έμειναν μοναδικά, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του σχεδιαστή τους. Και μπορεί η ιδέα να ήταν του Battista Farina, αλλά η σχεδίαση ανήκε στον Alberto Morelli που ήταν καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Τορίνο. Η παραγγελία ήταν απλή: έπρεπε να σχεδιάσει το πιο αεροδυναμικό αμάξι που είχε παρουσιαστεί ποτέ. Το αποτέλεσμα της «παραγγελιάς» ήταν το Pininfarina X που ακόμα και σήμερα, παρά την εξέλιξη και κατανόηση της αεροδυναμικής, αποτελεί αντικείμενο ζήλιας για κάθε σχεδιαστή. Φανταστείτε λοιπόν την εντύπωση που έκανε πίσω στο 1960! Το σχήμα του ήταν «δάκρυ», όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι κάθε αντικείμενο που θέλει να σχίζει τον αέρα με χάρη (!) και αν σας ενδιαφέρει ο αεροδυναμικός συντελεστής, αυτός ήταν μόλις στο 0,23! Όμως η ιδιομορφία του δεν σταματούσε στο σχήμα, αλλά προχωρούσε και στη διάταξη των τροχών που δεν βρίσκονταν στα τέσσερα άκρα, αλλά ήταν ένας εμπρός, ένας πίσω κα δύο στο πλάι! Ο εμπρός τροχός πρόσφερε τη διεύθυνση, ο πίσω τη κίνηση και οι δύο στο πλάι το σταθεροποιούσαν. Γιατί όμως προχώρησαν σε αυτή τη διάταξη; Πρώτα από όλα για να δημιουργήσουν να αιχμηρό σχήμα εμπρός και κατά δεύτερο γιατί είχαν ακόμα μικρότερη μετωπική επιφάνεια. Διέθετε τέσσερις πόρτες και χώρους για ανάλογους επιβάτες, αν και ο χώρος αποσκευών ήταν πρακτικά ανύπαρκτος, ενώ ο κινητήρας του προέρχονταν από το Fiat 1100 και βρισκόταν πίσω ανάμεσα στα δύο φτερά! Ο Farina πίστεψε τόσο πολύ στη σχεδίαση που ο ίδιος το οδήγησε σε πολλούς κατασκευαστές, σε μια προσπάθεια να τους πείσει για την αξία του, ώστε να φτάσει στη παραγωγή. Κανείς όμως δεν πείστηκε και τελικά ο μοναδικό «Χ» που κατασκευάστηκε έμεινε μόνο του στην ιστορία της αυτοκίνησης να σκονίζεται στο μουσείο του Pininfarina. Έμενε εκεί μέχρι το 2007, οπότε και το απέκτησε ο John Rosatti, μετά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο σχεδιαστικός οίκος, για να πουληθεί και πάλι το 2015 στη τιμή των 330.000 δολαρίων. Τελικά φαίνεται ότι η ιδιοφυία και εκτιμάται και αποτιμάται!

 

 

Volantor & Skycar

Ο Dr Paul Moller ήταν τρελός! Το 1990 πίστευε ότι σε 15 με 20 χρόνια όλα τα μεταφορικά μέσα θα πετούν! Και όμως για σκεφτείτε το λίγο, ένα ιπτάμενο «all around» μεταφορικό μέσο στην κυριολεξία θα άλλαζε τον κόσμο! Το όνειρο του Dr Moller, δεν ήταν και πολύ όνειρο. Ξεκίνησε το 1990, δεν ήταν ο πρώτος, δεν ήταν ο μόνος και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος! Μάλιστα δεν σχεδίασε ένα, αλλά δύο τέτοια οχήματα, το Volantor και το Skycar, αλλά και τα δύο ήταν τόσο κοντά σε σύλληψη και κατασκευή που ουσιαστικά ήταν ένα. Ουσιαστική διαφορά τους τα ηλεκτρονικά συστήματα που θα επέτρεπαν στο Skycar να πετά χωρίς να συγκρούεται στον αέρα με τις άλλες, όπως υπολόγιζε, χιλιάδες ιπτάμενες μηχανές. Σε αντίθεση το Volantor, χωρίς την ηλεκτρονική προστασία (που έτσι και αλλιώς δεν υπήρχε στις αρχές τη δεκαετίας του ’90), θα κυκλοφορούσε μόνο σε προκαθορισμένους αεροδιαδρόμους. Ο Moller υποστήριζε ότι ενώ το Volandor θα το χειριζόταν οδηγός/πιλότος, το Skycar θα μπορούσε να κινείται τελείως αυτοματοποιημένα από τον οποιονδήποτε. Μάλιστα αυτό το τελευταίο θα ήταν η ιδανική λύση, αφού όπως το είχε φανταστεί ο Moller (πριν ακόμα υπάρξει η μαζική χρήση του GPS), απλά θα έβαζες στον υπολογιστή τις γεωγραφικές συντεταγμένες και αυτό θα σε προσγείωνε στον προορισμό σου, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να έχεις γνώσεις πιλότου! Να ξεκαθαρίσουμε πάντως ένα πράγμα, τα Volantor και Skycar δεν σχεδιάστηκαν σαν αμάξια με φτερά που θα κινούνταν στους αυτοκινητόδρομος, πάνω στα οποία θα μπορούσαν να… φυτρώσουν φτερά και «φλαπ-φλαπ» να πετάξουν. Αντίθετα βάση της αρχικής σχεδίασής τους ήταν ιπτάμενες μηχανές καθέτου απογείωσης/προσγείωσης! Οι τροχοί τους ήταν μόνο για να ακουμπούν στο έδαφος και εδώ που τα λέμε ήταν περισσότερο αεροπλάνα και πολύ λιγότερο αυτοκίνητα. Απλά η ιδέα ήταν ότι θα μπορούσαν να προσγειωθούν στην αυλή σου. Περιττό να σας πούμε ότι ο Dr Paul Moller ποτέ δεν προχώρησε στην κατασκευή των Volantor και Skycar, πέρα ενός πρωτότυπου.

 

 

Turbo Sonic

Βρισκόμαστε στη Καλιφόρνια - που αλλού; Η Fantasy Car είναι αυτό που υπόσχεται το όνομά της. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι από Jet-Fighter πάω σε τρεις τροχούς. Και μπορεί αυτό να μην είναι κάτι το πολύ εντυπωσιακό σήμερα, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 ήταν ότι πιο… διαστημικό μπορούσες να φανταστείς! Το αμάξι αυτό σχεδιάστηκε από τον Dick Dean - αν και πολύ αμφιβάλουμε αν αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα. Αρχικά το Turbo Sonic σχεδιάστηκε σαν ένα ανοιχτό όχημα με ένα τροχό εμπρός και δύο πίσω και χρησιμοποιούσε «τουρμπίνα» για κινητήρα. Ο κινητήρας ήταν σχεδιασμένος από την Turbonique που ειδικεύονταν στη κατασκευή τέτοιων μονάδων και οι οποίες ήταν πραγματικές μινιατούρες ζυγίζοντας μόλις 14 κιλά με απόδοση όμως που έφτανε τους 300 ίππους. Και ναι, ήταν αρκετά διαδεδομένοι σε χρήση dragster. Περιστρέφονταν στις 92.000 rpm αλλά είχαν το κακό συνήθειο να ανατινάζονται, αν η συντήρηση και η εκκίνηση δεν γίνονταν «by the book». Μάλιστα λέγεται ότι σε μια από τις δοκιμές αυτό ακριβώς συνέβη, ο κινητήρας απλά ανατινάχτηκε! Και επειδή ακριβώς δεν επρόκειτο να πάρει θέση στις πίστες, ο Dean το έντυσε «for show», όπως το βλέπετε στη φωτογραφία, ελπίζοντας ότι θα το περιλάμβαναν σε κάποια από τα Β-movies, οι οποίες γυρίζονταν κατά εκατοντάδες εκείνες τις ημέρες. Που όμως τέτοια τύχη;