Ford GT40: Η εκδίκηση τρώγεται κρύα

Η κατασκευή του, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για παραγωγή αφού συνολικά κύλησαν τροχούς μόλις 107 αυτοκίνητα, άρχισε το 1964 και πρακτικά τελείωσε το 1969. Αλλά στα πέντε μόλις αυτά χρόνια κατάφερε τόσα πολλά, που του έδωσαν μια από τις επίλεκτες θέσεις στην ιστορία της αυτοκίνησης, κατακτώντας τέσσερις νίκες στον αγώνα του Le Mans (από το 1996 έως το 1969) και τέσσερα World Sportscar Championships!

Όλα τα GT40 που κατασκευάστηκαν διέθεταν κάποια μορφή του V8 κινητήρα της Ford που άρχιζε από τον σχεδόν εξωτικό και πανάλαφρο Indy 255 (ήταν κατασκευασμένος εξολοκλήρου από αλουμίνιο), για να φτάσουμε μέχρι τον τεράστιο 427 των 7,0 λίτρων! Στην πραγματικότητα πάντως ποτέ δεν κατασκευάστηκαν στις Η.Π.Α. εκτός από το MkIV, γιατί όλες οι υπόλοιπες εκδοχές προέρχονταν από το αγωνιστικό τμήμα της Ford στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όσο για την ονομασία του, αυτή προέρχεται από το Grand Touring και το 40, που ήταν οι ίντσες οι οποίες βάση των κανονισμών ήταν το ανώτερο όριο ύψους που επέτρεπαν οι κανονισμοί!

 

Προσωπική κόντρα

Η ιστορία θέλει το GT40 να γεννιέται από τη προσωπική κόντρα μεταξύ του Henry Ford του 2ου και του Enzo Ferrari. Υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο ομίλων ήταν σε προχωρημένο στάδιο, για την εξαγορά της Ferrari, όταν ο Enzo έκανε πίσω και διέκοψε τις συνομιλίες, αφού δεν δέχτηκε τον όρο της αποχώρησής του και από την διεύθυνση της αγωνιστικής ομάδας! Ο Henry το έφερε βαρέως, αισθάνθηκε προδομένος και αποφάσισε να χτυπήσει τον «Ιταλό προδότη» εκεί που θα πονούσε, δηλαδή στους αγώνες αντοχής. Έχοντας η Ferrari κερδίσει τους έξι τελευταίους αγώνες αντοχής στη πίστα του Le Mans από το 1960 έως το 1965, ο Ford αποφάσισε να τον εξευτελίσει εκεί ακριβώς. Ο αυθάδης Ιταλός που αρνήθηκε τα δολάρια από ένα καπρίτσιο έπρεπε να ηττηθεί και μάλιστα ολοκληρωτικά!

 

Πρώτες προσπάθειες

Λόγω έλλειψης πείρας πάντως, η Ford αποφάσισε να συνεργαστεί με τη Lola για την κατασκευή (το πρώτο αυτοκίνητο βασίστηκε πάνω στη Lola Mk6 με τον κινητήρα στο κέντρο) και το GT40 παρουσιάστηκε την 1ηΑπριλίου του 1964. Όμως κατά τις δοκιμές εμφάνισε προβλήματα ευστάθειας με αποτέλεσμα και τα δύο αυτοκίνητα να καταλήξουν εκτός πίστας, με το ένα μάλιστα να καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Αυτό ανάγκασε την ομάδα να αναθεωρήσει όλο το εμπρός μέρος, το οποίο επανασχεδιάστηκε για καλύτερη αεροδυναμική. Το πλαίσιο ήταν ημιαυτοφερόμενο με το κεντρικό σασί να στηρίζει τις αναρτήσεις και τον κινητήρα μέσα από υπερκατασκευή εμπρός και πίσω, ενώ ο αεροδυναμικός του συντελεστής οπισθέλκουσας (Cd) ήταν στο συμπαθητικό 0,39. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς και η κατανομή βάρους με τον βαρύ κινητήρα πάντα τοποθετημένο πίσω, κατά τον διαμήκη άξονα, να βρίσκεται στη σχέση 38/62 εμπρός/πίσω. Όσο για τον κινητήρα, στην πρώτη έκδοση ως MkI έφτανε στους 485 ίππους, ενώ ως MkII ανέβηκε στους 550 στις 5.000 σ.α.λ.

Στις 31 Μαΐου του 1964 η ομάδα επανήλθε, αυτή τη φορά στα 1000 χλμ. του Nurburgring, ώστε να βάλει χιλιόμετρα πριν τον αγώνα του Le Mans, ο οποίος απείχε μόλις τρεις εβδομάδες. Στο τιμόνι ήταν οι Phil Hill και Bruce McLaren, αλλά ενώ το αυτοκίνητο φάνηκε δυνατό δεν μπόρεσε να ανησυχήσει την Ferrari 275P και τελικά εγκατέλειψε από πίσω ανάρτηση. Το αυτοκίνητο χρειάζονταν περισσότερες ενισχύσεις. Αλλά και στον αγώνα του Le Mans τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα αφού και τα τρία αυτοκίνητα τελικά εγκατέλειψαν. Κύριο πρόβλημα το κιβώτιο ταχυτήτων της Colotti που ήταν το μόνο που θεωρητικά θα μπορούσε να αντέξει τα ροπή του κινητήρα. Αυτό όμως στα χαρτιά, γιατί στη πράξη δεν άντεξε.

Ολική επανασχεδίαση λοιπόν, αυτή τη φορά από τον «μάγο» Shelby ο οποίος το πρώτο που έκανε ήταν να ξεφορτωθεί στα σκουπίδια το κιβώτιο της Colotti το οποίο επανασχεδίασε από την αρχή. Το αποτέλεσμα των αλλαγών ήταν ενθαρρυντικό και η ομάδα κατέκτησε μια πρώτη και τρίτη θέση στον αγώνα της Daytona των 2000 χλμ. που διαρκούσε 12 ώρες. Δεν ήταν ένα μικρό κατόρθωμα.

Όμως και αυτό δεν ήταν αρκετό και έτσι για το 1965 η Ford αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τα «μεγάλα μέσα» και τοποθέτησε τον κινητήρα των επτά λίτρων, αλλά το μεγάλο βάρος του επηρέασε την οδική του συμπεριφορά. Τα αποτελέσματα πάντως αρχικά ήταν μεικτά, γιατί μπορεί το GT40 να διέθετε την ταχύτητα, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα του Le Mans όπως ήταν το σχέδιο. Ο Henry έπρεπε να περιμένει.

Τα πράγματα εξελίχτηκαν όμως πολύ καλύτερα την επόμενη χρονιά (είμαστε πια στο 1966) που άρχισε με νίκη στον αγώνα των 24 ωρών της Daytona. Όλα ήταν πλέον έτοιμα για τον γαλλικό αγώνα και το GT40 πραγματικά κυριάρχησε κατακτώντας τις τρεις πρώτες θέσεις με νικητές τους Bruce McLaren και Chris Amon! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Το 1967 το Ford GT επανέλαβε την επιτυχία με τον Dan Gurney, κάτι που κατάφερε και τις δυο επόμενες χρονιές με τους Pedro Rodriquez και Jacky Ickx. Όμως πλέον το αυτοκίνητο ήταν ξεπερασμένο, ενώ πρακτικά η Ford έμεινε από κινητήρα όταν οι κανονισμοί περιόρισαν τον κυλινδρισμό στα τρία λίτρα.

Ήταν το τέλος μια ολόκληρης εποχής για τους αγώνες αντοχής.

 

Ιστορία

Αρχικά ως MkI κατασκευάστηκαν πέντε πρωτότυπα με τον αλουμινένιο V8 κινητήρα των 4,2 λίτρων καθώς και ένα X-1 που ήταν εξολοκλήρου από αλουμίνιο για να συμμετάσχει στο American Pro Series με οδηγό τον Chris Amon. Ο κινητήρας του ήταν αυτός των 4,7 λίτρων, επίσης δοκιμάστηκαν μια σειρά από κιβώτια και κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα των 12 ωρών στη πίστα του Sebring. Δυστυχώς το μοναδικό αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε… δοκιμάστηκε στη πρέσα! Το MkII φόρεσε τον κινητήρα των 7,0 λίτρων από το Galaxie αρχικά και αργότερα αυτόν του Mercury.

To ΜκIII κατασκευάστηκε μόνο σαν… παραγωγής, αλλά τι σόι παραγωγή ήταν αυτή που περιορίστηκε σε επτά μόλις αντίτυπα; Ο κινητήρας των 4,7 λίτρων τώρα απέδιδε μόλις 335 ίππους, οι αναρτήσεις ήταν πιο μαλακές και εσωτερικά η θέση του οδηγού μεταφέρθηκε αριστερά με το μοχλό ταχυτήτων στο κέντρο. Εμπρός τώρα υπήρχαν τέσσερα φωτιστικά και πίσω το αυτοκίνητο είχε μεγαλώσει ώστε να δημιουργηθεί χώρος για αποσκευές! Δεν είμαστε καλά! Καθόλου καλά...

Ευτυχώς τώρα παρεμβλήθη η εξέλιξη του J-car με στόχο αυτή τα φορά την καλύτερη αεροδυναμική, διατηρώντας όμως πάντα τον κινητήρα των 7,0 λίτρων. Αυτή τη φορά μάλιστα η σχεδίαση έγινε «in house» από τον Ed Hull. Το πρώτο αυτοκίνητο τελείωσε τον Μάρτιο του 1966 και αμέσως αποδείχτηκε ιδιαίτερα γρήγορο. Το πλαίσιο ζύγιζε μόλις 39 κιλά και όλο το αυτοκίνητο δεν ξεπερνούσε τα 1.210 (!), σχεδόν 140 κιλά λιγότερα από το MkII. Όμως κατά τις δοκιμές στο Riverside τον Αύγουστο του 1966 ο Ken Miles έχασε τον έλεγχο, το αλουμινένιο πλαίσιο διαλύθηκε και σκοτώθηκε επιτόπου! Πάνω στα σχέδια του J-car όμως, αλλά με συμβατικό πλαίσιο σχεδιάστηκε το MkIV, αλλά τώρα το αυτοκίνητο ζύγιζε 270 κιλά περισσότερα από τις Ferrari! Αυτό όμως έσωσε τη ζωή του Mario Andreti που είχε ένα τρομερό ατύχημα στις 24 ώρες του Le Mans το 1967. Τα περισσότερα κιλά είχαν σαν αποτέλεσμα να κουράζονται τα φρένα και έτσι ο Gurney αναγκάζονταν να χρησιμοποιεί τον κινητήρα ως φρένο! Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε το αυτοκίνητο να κερδίσει τις 12 ώρες του Sebring και τις 24 ώρες του Le Mans εκείνη τη χρονιά.