TWR Jaguar XJS: Tom Cats

Ο John Egan o οποίος τότε ήταν επικεφαλής της Jaguar αποφάσισε το αδιανόητο, ότι θα έρεπε να συμμετάσχει στο European Touring Car Championship (ETCC) και για το 1982 ο Tom Walkinshaw με την TWR δεν τα κατάφεραν και πολύ άσχημα. Τα αυτοκίνητα ήταν ανταγωνιστικά και δεν τους έλειπε η ταχύτητα. Αυτό που τους έλειπε ήταν η αντοχή και οι συχνές εγκαταλείψεις δεν βοήθησαν, με αποτέλεσμα τα πρωταθλήματα να γείρουν προς τη γερμανική πλευρά.

 

Χρονιά νίκης

Για το 1984 όμως η TWR σχεδίασε τρία νέα αυτοκίνητα και μάλιστα σε ένα από τα μπάκετ κατοικούσε ο Martin Brundle. Τα αυτοκίνητα αυτή τη φορά ήταν επανασχεδιασμένα και είχαν λύσει τα προβλήματά τους. Πρώτα από όλα το πλαίσιο ήταν «χτυπημένο» από λεπτότερη λαμαρίνα, για να μειωθεί το βάρος, η Getrag είχε σχεδιάσει το πεντάρι κιβώτιο ταχυτήτων και ο V12 κινητήρας των 5,4 λίτρων με κεφαλές σχεδιασμένες από την Cosworth έφτανε τους 450 ίππους, αν και το στρογγυλό 500 θα πρέπει να ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τέλος, τα εμπρός φρένα ήταν υδρόψυκτα (με δοχεία 25 λίτρων) και σίγουρα αποτελεί θαύμα το πώς ο Walkinshaw κατάφερε να περάσει όλες αυτές τις αλλαγές… προσπερνώντας πολλές φορές ακόμα και το γράμμα του νόμου.

Βαμμένα στο πατροπαράδοτο British Racing Green (τι άλλο;)  οι «Tom Cats» κυριάρχησαν στο ETCC του 1984 με επτά συνολικά νίκες με δύο από αυτές τα αυτοκίνητα να τερματίζουν εμφατικά στη σειρά 1-2-3! Κερασάκι μάλιστα στη τούρτα ήταν και η νίκη στις 24 ώρες του Σπα! Ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές για τα βρετανικά χρώματα.

 

Τεχνικά

Η XJS ποτέ δεν υπήρξε η ομορφότερη Jaguar, χωρίς χαρισματικές γραμμές και με αισθητική που μάλλον προορίζονταν για τα αμερικάνικα γούστα.  Αλλά δεν ήταν μόνο η αισθητική το πρόβλημά της XJS, ήταν και οι διαστάσεις του, ειδικά μάλιστα το φάρδος του που ήταν πολύ μεγάλο για τον μέσο όρο των… στροφών στις πίστες. Αυτό βέβαια είχε και τα θετικά του, αφού κανείς δεν μπορούσε να το… προσπεράσει. Ο V12 κινητήρας ήταν φυσικά τοποθετημένος εμπρός μεταφέροντας τη κίνηση πίσω και οι σχεδόν 500 ίπποι που απέδιδε στις 7.300 σ.α.λ. ήταν ένα ωραίο στρογγυλό νούμερο, αν και τα 1.400 κιλά που ζύγιζε ήταν μάλλον ένα πολύ λογικό νούμερο. Οι αναρτήσεις τέλος αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια εμπρός και πίσω υστερούντες βραχίονες με δισκόφρενα γύρω-γύρω και τροχούς 17 ιντσών.

Υπήρξε η προτελευταία βρετανική αγωνιστική υπεροχή, αφού η τελευταία ήταν οι νίκες πάλι της Jaguar και του Walkinshaw στο World Sportscar Championship και οι ιστορικές τους νίκες στο Le Mans.