Etienne Lenoir (1822-1900): Ο ενδιάμεσος κρίκος

Ολόκληρο το όνομά του ήταν Jean Joseph Etienne Lenoir και γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του1822 στο Mussy-la-Ville του τότε Λουξεμβούργου (σήμερα Βελγίου), αλλά γρήγορα μετακόμισε στη Γαλλία. Ασχολήθηκε βασικά με τον ηλεκτρισμό και ειδικότερα με τον τηλέγραφο. Απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα το 1870 και του απενεμήθη το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής το 1881, για τις εφευρέσεις του στον τηλέγραφο κατά τον Γαλλο-ρωσικό πόλεμο.

Όμως οι περισσότεροι ξεχνούν ότι ο Etienne ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος για την εξέλιξη του κινητήρα εσωτερικής καύσης. Το 1858 προχώρησε σε σημαντικές εξελίξεις για τον κινητήρα αυτό, ο οποίος βέβαια μπορεί να είχε γεννηθεί το 1807, αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε σαν μια αξιόλογη εναλλακτική πρόταση του ατμού και του αλόγου! Αντίθετα ο κινητήρας που εξέλιξε ο Lenoir, τηρουμένων των αναλογιών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια εμπορική επιτυχία.

Το 1859 παρουσιάζει ένα κινητήρα που λειτουργούσε με αέρια από κάρβουνο και ουσιαστικά ήταν ο πρώτος μονοκύλινδρος κινητήρας δύο χρόνων, ο οποίος μάλιστα διέθετε και αυτόνομο σύστημα ανάφλεξης. Όμως είχε και βασικές διαφορές συγκρινόμενος με τον σημερινό δίχρονο κινητήρα, αφού δεν διέθετε φάση συμπίεσης (κάτι που εφεύρε ο Lebon D’Humberstein), αλλά αντίθετα το μείγμα συμπιέζονταν στην άλλη πλευρά του εμβόλου! Όχημα εφοδιασμένο με ένα τέτοιο κινητήρα ταξίδεψε από το Παρίσι στο Joinville-le-Pot σε τρείς ώρες με τη τελική ταχύτητα να φτάνει τα εννέα χιλιόμετρα την ώρα! Η επιτυχία του αυτή κέρδισε την συμπαράσταση της Rue de la Roquett που του πρόσφερε δύο εκατομμύρια φράγκα για την εξέλιξη του κινητήρα και την κατασκευή ενός οχήματος με τρεις τροχούς.  

Πάντως αν και το όχημα που σχεδίασε ήταν πολύ εξελιγμένο για τις μέρες του, υπέφερε από υψηλή κατανάλωση, μαζί με θόρυβο που ξεπερνούσε την ταχύτητά του, ενώ το κυριότερο πρόβλημά του ήταν η υπερθέρμανση με αποτέλεσμα την καταστροφή του. Όμως όλα αυτά μάλλον ήταν άνευ σημασίας, γιατί το περιοδικό Scientific America εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που έγραψε ότι: «Οι μέρες του ατμού έχουν τελειώσει!» Παράλληλα η εμπορική του επιτυχία ήταν… τεράστια, αφού πουλήθηκαν 143 αντίτυπα μόνο στο Παρίσι, ενώ τα δικαιώματα για την παραγωγή του κινητήρα αγοράστηκαν και από την Reading Gas Works στο Λονδίνο.

Το 1863 ο Lennoir θα κατασκευάσει ένα δεύτερο όχημα (και αυτό με τρεις τροχούς) με κινητήρα 2.543 κ.εκατ. και απόδοσης 1,5 ίππων που αυτή τη φορά διέθετε και καρμπυρατέρ, αν και πρωτόγονο. Αυτή τη φορά διένυσε την απόσταση μέχρι το Joinville-le-Pot σε μόλις ενενήντα λεπτά, με τη τελική ταχύτητα να ανεβαίνει στα έντεκα χιλιόμετρα την ώρα! Το αυτοκίνητο αυτό αγοράστηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο τον Δεύτερο, αλλά αγνοείται η τύχη του.

Όμως, όπως είπαμε, η πραγματική του αγάπη ήταν ο τηλέγραφος και το 1863 πούλησε τα δικαιώματα από τις πατέντες του στην Compagnie Parisienne du Gaz. Το αποτέλεσμα ήταν η εξέλιξη του κινητήρα του να παραμείνει στάσιμη και αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Nikolaus Otto να τον ξεπεράσει και χάρη των δικών του βελτιώσεων να θέσει τον κινητήρα του Lennoir στο ράφι της ιστορίας.

Χωρίς όμως το ενδιάμεσο αυτό στάδιο πολύ αμφιβάλουμε αν τελικά θα είχε προχωρήσει η όλη εξέλιξη του τετράχρονου κινητήρα εσωτερικής καύσης.