Vauxhall concept cars: Και όμως υπήρξαν

Το Luton ήταν μια πόλη στην οποία κανείς δεν ήθελε να βρίσκεται. Ακόμα και οι εργαζόμενοι στην Vauxhall, της οποίας τα κεντρικά βρίσκονταν στη πόλη, μάλλον θα προτιμούσαν να βρίσκονται αλλού, αφού ήταν κοινό μυστικό ότι στη δεκαετία του ’60 ερχόταν το τέλος της ως κατασκευαστής. Και αυτό παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της GM, η οποία όμως είχε το κακό συνήθειο: να αγοράζει εταιρείες (από τότε) και μετά να μην ξέρει τι να τις κάνει! Έτσι, όταν τα κουστουμαρισμένα διοικητικά στελέχη εξ Αμερικής έφτασαν στην κόκκινη από τα τούβλα των εργατικών κατοικιών πόλη, η οποία για το μόνο που είχε να καυχηθεί ήταν ότι πριν το 1905 (οπότε και στήθηκε το εργοστάσιο της Vauxhall) αποτελούσε το βρετανικό κέντρο κατασκευής καπέλων, θα πρέπει να υπέστησαν ένα cultural shock! Όμως χάρη των δολαρίων τα οποία κατέφθασαν από τις ΗΠΑ, η Vauxhall μπορούσε να καυχιέται ότι εκείνες τις ημέρες του ’60 διέθετε ένα από τα πιο σύγχρονα σχεδιαστικά κέντρα. Ο λόγος ύπαρξης του ήταν να ξαναζωντανέψει η σπορ εικόνα της εταιρείας που είχε ξεχαστεί από το 1927, όταν τερματίστηκε η παραγωγή του 30-98.

 

XVR: To πράσινο

Το χρώμα του ήταν πράσινο σκούρο με το χαρακτηριστικό όνομα XVR (Xperimental Vauxhall Research), που κάθε άλλο παρά πρωτότυπο ήταν και κατασκευάστηκε το 1966 για την Έκθεση της Γενεύης εκείνης της χρονιάς. Υπεύθυνος για το αυτοκίνητο ήταν ο Wayne Cherry, που έφτασε άψογα κουστουμαρισμένος (όπως επιβάλλονταν να είναι τα στελέχη) από τις Η.Π.Α. έχοντας αποφοιτήσει από το Art Center of Design του Los Angeles. Eίχε προσληφθεί από την GM το 1962.

Είχε σχεδιάσει το Oldsmobile Toronado που με κίνηση εμπρός (αφύσικο) και τεράστιες διαστάσεις (φυσικό), έκανε την εμφάνισή του το 1966. Μάλιστα πριν από αυτό (το 1965) παρουσίασε και την Camaro, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τη δόξα γιατί τον έστειλαν στο Ηνωμένο Βασίλειο να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Άρχισε λοιπόν αμέσως να εργάζεται πάνω στο XVR, το οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ήταν «πραγματικά εξωτικό» και «πραγματικά εντυπωσιακό»! Στην ίδια ομάδα εργάζονταν και ο Leo Pruneau που είχε καταφθάσει από το Detroit το 1964 μαζί με τον John Taylor που ήταν υπεύθυνος για το styling και τον Pat Furry που θα σχεδίαζε το εσωτερικό.

Όμως η δουλειά τους κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν, αφού ήταν συνηθισμένοι στις τεράστιες μεταλλικές επιφάνειες όπως του επτάλιτρο Toronado! O Wayne, στη τρυφερή ηλικία των 28 ετών, βρέθηκε να κολυμπά στα βαθιά. Μάλιστα αυτό που δεν είχε καθόλου, εκτός από εμπειρία, ήταν και ο χρόνος αφού έφτασε στο Luton στις 3 Σεπτεμβρίου. Είχε στη διάθεσή του μόλις πέντε μήνες! Προχώρησε αμέσως και τελικά κατασκευάστηκαν τρία πρωτότυπα, για να βρεθούν οι σωστές αναλογίες, ένα μεταλλικό και δύο από glassfibre (κοινώς υαλοβάμβακα) με το πρώτο να πραγματοποιεί την επίσημη εμφάνισή του βαμμένο σε σκούρο πράσινο και μάλιστα απόλυτα λειτουργικό. Είχε εξαιρετική οδική συμπεριφορά, διαθέτοντας ανεξάρτητη ανάρτηση και κινούνταν από κινητήρα που είχε δανειστεί από το Victor με κλασική διάταξη, δηλαδή κινητήρα κατά τον διαμήκη άξονα εμπρός και κίνηση πίσω.

Όσο για τη σχεδίασή του, σίγουρα η Camaro και το Cheetach ήταν οι πηγές για την έμπνευσή του. Όμως υπήρχαν και στοιχεία απόλυτα πρωτότυπα όπως οι πόρτες που άνοιγαν πάνω και στο πλάι μαζί με το μισό εμπρός τζάμι και το ανάποδα καμπυλωτό πίσω μέρος για τους αποκλειστικά δύο επιβάτες! Πάντως τα δύο πρωτότυπα που κατασκευάστηκαν από υαλοβάμβακα, ποτέ δεν απέκτησαν κινητήρα και το ένα από αυτά χάθηκε!  Όσο για το χρώμα τους, αυτό ήταν έντονο πορτοκαλί. Ένα από αυτά παραμένει ζωντανό σήμερα, ενώ το "running prototype" της έκθεσης καταστράφηκε!

SRV: To ασημένιο

Το άλλο, το ασημένιο ονομάστηκε SRV εκ του Styling Research Vehicle, στερούνταν και αυτό φαντασίας ως προς την ονομασία του, αλλά ήταν ένα πολύ διαφορετικό concept. Το SRV ήταν η νέα άποψη της Vauxhall που θα παρουσιάζονταν στο Earls Court Motor Show τον Οκτώβριο του 1970. Η σχεδίασή του άρχισε το 1969 με τον Wayne Cherry και πάλι επικεφαλής, αλλά τώρα το αυτοκίνητο ήταν τετράθυρο κα τετραθέσιο! Επίσης οι γραμμές του ήταν σχεδόν… γωνίες και δεν είχαν τη παραμικρή σχέση με το πρώτο «σκέτο καμπύλες» XVR. Το σχήμα του ακόμη και σήμερα παραμένει ξεχωριστό, αν και δεν θα το χαρακτηρίζαμε όμορφο. Διαθέτει πάντως μια σχεδόν πρωτόγονη σχέση με τη γεωμετρία, όπου οι επιφάνειες είναι πάντα επίπεδες! Οι πίσω πόρτες ανοίγουν ανάποδα και μην περιμένετε ότι υπάρχει χώρος για τα κεφάλια των πίσω. Εσωτερικά αντέγραφε περισσότερο αεροπλάνο με τον υποτιθέμενο κινητήρα (τοποθετημένο εγκάρσια πίσω) να είναι τετρακύλινδρος με δύο εκκεντροφόρους και διπλούς υπερσυμπιεστές, μόνο που ήταν κατασκευασμένος από… ξύλο!

Κοιτάζοντας εκείνα τα δύο αυτοκίνητα της Vauxhall σήμερα, φαίνεται αδιανόητο ότι απέχουν μεταξύ τους μόλις τέσσερα χρόνια!