Andrea de Cesaris (1959-2014): Περισσότερο off, λιγότερο on

Πήρε εκκίνηση σε 208 αγώνες στην Formula 1 και κατέχει το αρνητικό ρεκόρ του οδηγού με τις περισσότερες συμμετοχές χωρίς ούτε μία νίκη. Μάλιστα τις περισσότερες φορές «οδηγώντας πέρα της λογικής» το μόνο που κατάφερε ήταν να προσγειώνεται εκτός πίστας, αποκτώντας και το χαρακτηριστικό  «Andrea de Crasheris»! Έτσι ήρθε και ο θάνατός του, στις 5 Οκτωβρίου του 2014 όταν έχασε τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας που οδηγούσε στη Garande Raccordo της Ρώμης. Είχε φαίνεται ξοδέψει και τις επτά ζωές του!

Ο Andrea de Cesaris γεννήθηκε στη Ρώμη στις 31 Μαΐου του 1959 και άρχισε τους αγώνες από τα kart όπου κέρδισε μια σειρά από πρωταθλήματα πριν μετακομίσει στην Formula 3 και από εκεί στην Project 4 του Ron Dennis. Όμως η πρώτη αγωνιστική εμπλοκή στη Formula 1 έγινε με την ομάδα της Alfa Romeo όταν αντικατέστησε τον Vittorio Brambilla. Σε ηλικία 21 ετών ο πρώτος του αγώνας στον Καναδά τελείωσε μετά από οκτώ γύρους και ο δεύτερος μόλις στον δεύτερο μετά από μεγαλειώδη έξοδο. Ακολούθησε η ομάδα της McLaren η οποία είχε πια πέσει στα χέρια του Denis, αλλά ο Ιταλός κατάφερε να τερματίσει σε μόλις 6 αγώνες από τους 14 που εκκίνησε, με μια έκτη θέση να είναι ο καλύτερος τερματισμός του.

Το 1982 επιστρέφει στην Alfa Romeo και πήρε τη πρώτη θέση εκκίνησης στο Long Beach, περνώντας στα βιβλία ρεκόρ σαν ο νεότερος οδηγός που κατάφερε κάτι τέτοιο. Δεν θα έχει όμως συνέχεια, αφού τελικά θα καταλήξει στις μπαριέρες. Κατάφερε να ανέβει στο Podium στον αγώνα του Μονακό και μάζεψε ακόμα ένα βαθμό στον Καναδά.

Το 1983 και παρά τις σποραδικές καλές εμφανίσεις του, που τον ανέβασαν μέχρι τη δεύτερη θέση στον αγώνα της Γερμανίας και στη Νότιο Αφρική, κάθε άλλο παρά έπεισε για την διάρκεια της απόδοσής του, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που έδειξε στοιχεία ψηλού ταλέντου. Το 1984 θα τον βρεί στη Ligier που διέθετε τον υπετροφοδοτούμενο κινητήρα της Renault, αλλά τελικά μάζεψε μόλις τρείς βαθμούς όλη τη χρονιά. Το 1985 αποδείχτηκε καταστροφικό… κυριολεκτικά και ο Guy Ligier αναγκάστηκε να τον απολύσει γιατί δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τα διαλυμένα μονοθέσια που άφηνε πίσω του!

Αναγκάστηκε να υποβαθμιστεί στην ομάδα της Minardi το 1986 με ένα βαρύ μονοθέσιο και τον αδοκίμαστο κινητήρα της Motori Moderni, με δεύτερο οδηγό στην ομάδα τον Alessandro Moderni που τις περισσότερες φορές αποδείχτηκε πιο γρήγορος. Ο de Cesaris εν κατάφερε να μαζέψει ούτε ένα βαθμό.

Αυτό όμως κράτησε μόνο μια χρονιά γιατί το 1987 του δόθηκε μια σημαντική ευκαιρία στην ομάδα της Brabham-BMW, που τότε ανήκε στον Bernie Ecclestone δίνοντας του το όπλο να αποδείξει και πάλι την ταχύτητά του. Δυστυχώς όμως με ένα αδοκίμαστο κινητήρα που τις περισσότερες φορές έσπαγε, δεν αποδείχτηκε αξιόμαχος στη διάρκεια της χρονιάς.

Το 1989 μετά την αποχώρηση της Brabham θα βρει καταφύγιο στην Scuderia Italia του Dallara, αλλά και εδώ τις περισσότερες φορές κατέληξε στο γρασίδι. Έτσι και αυτή η αλλαγή κράτησε λίγο και μεταπήδησε στην ομάδα του Jordan, όπου και πάλι έδειξε την ταχύτητά του όχι μόνο στο Μονακό, αλλά και στον Καναδά όπου ήταν τέταρτος. Μια επίδοση που επανέλαβε και στον αγώνα του Μεξικού. Στη Γαλλία ήταν έκτος, στη Γερμανία πέμπτος και στο Βέλγιο κατάφερε να ανέβει μέχρι τη δεύτερη θέση πριν εγκαταλείψει από μηχανικό πρόβλημα. 

Για το 1992 θα βρει στέγη στην Tyrrell και μόλις στον δεύτερο αγώνα και με τον V10 της Ilmor ήταν πέμπτος στο Μεξικό. Για το 1993 ο κινητήρας αντικαταστάθηκε από τον V10 της Yamaha που ήταν βαρύς και το αυτοκίνητο έπαψε να είναι ανταγωνιστικό και για τρίτη φορά στην αγωνιστική του καριέρα δεν κατάφερε να μαζέψει ούτε ένα βαθμό. Η τελευταία του ομάδα ήταν αυτή του Sauber και ο αγώνας που έκλεισε τον αγωνιστικό του κύκλο ήταν το European Grand Prix του 1994.

Τελικά συμμετείχε σε 214 Grand Prix, πηρε εκκίνηση στα 208 από αυτά, ανέβηκε πέντε φορές στο Podium και μάζεψε 59 βαθμούς στην καριέρα του.