ΡΑΛΛΥ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ: Το ζήσαμε κι αυτό!

Καλεσμένη της VW Motorsport παρακολούθησα το Ράλλυ Ισπανίας, προτελευταίο αγώνα της φετινής χρονιάς. Πέρα από το ότι παιζόταν ο Παγκόσμιος Τίτλος των Οδηγών μεταξύ του Sebastien Ogier και του Jari-Matti Latvala Latvala (για την ιστορία, νικητής του αγώνα και του στέμματος ήταν ο Ogier), το δικό μου ενδιαφέρον ήταν στραμμένο στην 50η επέτειο του Ράλλυ Καταλονίας. Οι Καταλανοί οργανωτές είχαν επιλέξει να γιορτάσουν την επέτειο με μια λαμπερή ειδική διαδρομή στο κέντρο της Βαρκελώνης την Πέμπτη το βράδυ και με μια ειδική 50 χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Εγώ πάλι είχα επιλέξει να περιηγηθώ στις παλιές ένδοξες ειδικές διαδρομές του καταλανικού αγώνα, από όπου ξεκίνησα την περιπέτειά μου πολύ νωρίτερα από την εκκίνηση του ράλλυ.

 

Ο αγώνας

Την περασμένη δεκαετία ο αγώνας είχε άλλη έδρα. Οι ειδικές ήταν γύρω από το Vic και την Girona έχοντας έδρα τη Llioret de Mar. Σε αυτές τις περιοχές ο καταλανικός αγώνας έφτασε στο απόγειό του και γνώρισε στιγμές δόξας. Στις αρχές της δεκαετίας (1991 και μετά) ο αγώνας έγινε από μικτός, αμιγώς ασφάλτινος και μόνιμος στο WRC. Όμως σε φήμη δεν έφτανε, για να μην πω ούτε καν πλησίαζε τον κλασσικό Γύρο της Κορσικής. Οι ειδικές διαδρομές του ήταν απλές, ανοικτές και γρήγορες, ενώ κάποιοι στενοί δρόμοι δεν προβλημάτιζαν κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι για μένα ήταν ο πιο θεαματικός ασφάλτινος αγώνας, διότι ενώ η Κορσική διέθετε χιλιάδες στροφές που ευχαριστούσαν τον οδηγό, ο θεατής στα «ωραία σημεία» δεν είχε πρόσβαση. Η Καταλονία από την άλλη ήταν το απόλυτο της απλότητας τόσο σε πρόσβαση όσο και σε σχεδιασμό.

Με τον καιρό ο αγώνας απέκτησε φήμη. Μια ο McRae που έκανε τα δικά του αψηφώντας τις εντολές της ομάδας, μια που ο Carlos Sainz δύσκολα κέρδιζε εκεί, μια που οι σπεσιαλίστες τότε στην άσφαλτο τα έδιναν όλα και έφερναν τα πάνω κάτω στο πρωτάθλημα, μια οι ενθουσιώδεις θεατές που κατέκλυζαν τις ειδικές, όλα αυτά μαζί έκαναν με τον καιρό τον αγώνα να ξεχωρίζει. Προσθέστε και την προσπάθεια των οργανωτών να το αναδείξουν σαν μέγιστο αθλητικό γεγονός της περιοχής τους και θα έχετε τη γενική εικόνα. Σκεφτείτε μόνο ότι οι Καταλανοί διαθέτουν έξοχο ποδόσφαιρο και εξαιρετικές ομάδες (βλέπε Μπάρτσα). Ωστόσο η αγάπη τους για το μηχανοκίνητο σπορ ανέβασε πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και των προσδοκιών και οι οργανωτές από χρόνο σε χρόνο ανέβαιναν δυο - δυο τα σκαλοπάτια στο παγκόσμιο καλεντάρι. Οι φωτογραφίες και τα στιγμιότυπα από τον Καταλανικό αγώνα εκείνη την εποχή φιγουράριζαν στα καλύτερα περιοδικά του κόσμου. Το μεγάλο κόσμημα του αγώνα για τους θεατές ήταν η περίφημη ειδική με την απίστευτη γέφυρα.

 

Ταξίδι στην ιστορία

Ξεκινώντας τη μικρή μας περιήγηση στο παλιό ράλλυ Καταλονίας, φτάσαμε στη Βαρκελώνη τη Δευτέρα πριν τον αγώνα που ξεκινούσε την Πέμπτη. Αμέσως παραλάβαμε ένα πετρελαιοκίνητο Seat Toledo και ξεκινήσαμε για τον Βορρά και όχι προς το Νότο, όπου εδώ και μια δεκαετία σχεδόν γίνεται το ράλλυ. Στόχος μας η επίσκεψη στα παλιά λημέρια του αγώνα. Εγκατασταθήκαμε στο Torello, ένα μικρό χωριό 7 χιλιάδων κατοίκων, που βρίσκεται λιγότερο από 100 χιλιόμετρα Βόρεια της Βαρκελώνης. Πάντα επέλεγα αυτή την περιοχή τον καιρό, που πήγαινα να καλύψω το ράλλυ Καταλονίας, διότι απέφευγα την ταλαιπωρία και το συνωστισμό μέχρι να φτάσω στις ειδικές διαδρομές. Έτσι και τώρα προτίμησα το Torello. Έφτιαξα το μικρό μου αρχηγείο από όπου για δυο μέρες θα συντόνιζα τις συνεντεύξεις και την περιήγηση στον παλιό αγώνα. Πρώτη επιλογή μας ήταν το Vic.

Την Τρίτη το πρωί πήγαμε στην πόλη, όπου παλιά τέτοιες μέρες οι κάτοικοι ζούσαν για το ράλλυ. Η αλήθεια είναι ότι ζούσαν τον αγώνα πολύ πριν την έναρξή του καθώς οι δοκιμές τότε δεν ήταν όπως τώρα, δυο περάσματα και τελειώσαμε, ούτε έτρεχαν μόνο τρεις επαναλαμβανόμενες ειδικές τη μέρα, αλλά πολύ περισσότερες. Φυσικά δεν υπήρχε σούπερ ράλλυ και όποιος εγκατέλειπε πήγαινε σπίτι του, οπότε και οι δοκιμές έπαιζαν σπουδαίο ρόλο.

Θυμάμαι στο Vic γινόταν χαμός. Κόσμος πηγαινοερχόταν να δει τα ινδάλματά του: Sainz, Μakinen, ΜcRae, Burns, Auriol, Schwarz, Loix, Panizi, Delecour… Όλοι ήταν μαζεμένοι συνήθως στο ίδιο κεντρικό ξενοδοχείο και συμμετείχαν σε διάφορες εκδηλώσεις που τους καλούσαν. Το Vic ζούσε ένδοξες μέρες.

Η περιοχή δεν χρειάζεται φυσικά να πούμε ότι είχε και έσοδα, τόσο από τις ομάδες όσο και από τους θεατές που ερχόντουσαν στην πόλη. Μια πόλη που δύσκολα θα πήγαινε κάποιος ως τουρίστας, ενώ με τον αγώνα γινόταν παγκοσμίως γνωστή. Τελευταία, πριν φύγει ο αγώνας για το Νότο, οργάνωσαν στο Vic το flexi service και η πόλη ξανάζησε έντονα το ρυθμό του WRC. Φυσικά σήμερα το ράλλυ έχει μεταφερθεί 200 χιλιόμετρα Νότια του Vic, στην Τaragona και η περιοχή κατά τη διάρκεια του αγώνα είναι χωρίς παλμό. Έναν παλμό που έπαιρνε από το καρουσέλ και τη δόνηση του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Βέβαια δεν ήταν μόνο το Vic που ζούσε έντονα κατά τη διάρκεια του αγώνα - ήταν απλά ένας ενδιάμεσος σταθμός του ράλλυ. Το σπουδαίο είναι ότι στους θεατές, παρόλο που δεν είναι τουριστικός προορισμός όπως το κέντρο του αγώνα, η παραθαλάσσια πόλη Lloret de Mar έχει χαραχθεί σαν σπουδαία «αγωνιστική» πόλη. Κάτι σαν τη δική μας Ιτέα.

 

Θλίψη…

Όταν έφτασα στο κέντρο της πόλης του Vic, με έπιασε μια θλίψη, ίδια με αυτή που παθαίνω όταν επισκέπτομαι την Ιτέα. Όταν έχεις συνδυάσει ένα χώρο με κάτι που αγαπάς πολύ, όπως τα ράλλυ, μετά ο χώρος σου φαίνεται άδειος και θλιμμένος. Έτσι μου φάνηκε και το Vic, άδειο και θλιμμένο. Εκεί που άλλοτε γινόταν ανασυγκρότηση, δοκιμές, περπατούσες στα στενά του και συναντούσες τους θεούς του παγκοσμίου, τώρα δεν υπήρχε ψυχή. Κόντεψα να μην γνωρίσω την περιοχή.

Μίλησα με ανθρώπους, που εργάζονται στο Vic και τους ρώτησα να μου πουν για το ράλλυ. Τα μάτια τους έλαμψαν. «Άλλες εποχές» μου είπε η Τερέζα. «Τότε περιμέναμε πως και τι για να έρθει η εποχή του αγώνα. Άλλοτε γινόταν Άνοιξη και άλλοτε γινόταν Φθινόπωρο. Μας άρεσε, όποτε και αν γινόταν. Η πόλη για εκείνες τις ημέρες αποκτούσε φασαρία, ζωή, κίνηση. Λυπήθηκα που έφυγε από την περιοχή μας, όπως λυπόμουν όταν δεν συμπεριελάμβαναν το Vic στο πρόγραμμά του αγώνα». Η Τερέζα όταν έφυγε ο αγώνας από την περιοχή, τον ακολούθησε, έγινε θεατής του. Την βρήκαμε που ετοιμαζόταν να πάει σαββατοκύριακο στην Τaragona για το ράλλυ.

Από την άλλη ο Ραμόν και η παρέα του έγιναν φανατικοί θεατές του WRC. «Ήμουν παιδάκι όταν έβλεπα τα αγωνιστικά να περνάνε έξω από το χωριό μου. Μεγαλώνοντας μέχρι τώρα, παίρνω πάντα άδεια για να δω τον αγώνα. Έγινα θαυμαστής του WRC και το ακολουθώ, όχι μόνο στην Τaragona, όπου πήγε, αλλά και σε άλλες χώρες σαν το Μόντε Κάρλο ή τη Σαρδηνία που πήγα φέτος». Ο Ραμόν είναι κλασσικός θεατής πια. Μας είπε ότι ψάχνει από νωρίς και βρίσκει φθηνά αεροπορικά εισιτήρια και είτε με τη σκηνή τους, είτε νοικιάζοντας 4 άτομα μαζί αγροτικά σπίτια, ακολουθούν 3 με 4 ράλλυ στην Ευρώπη που τους κοστίζουν κατά μέσο όρο 200 ευρώ το άτομο για τον κάθε αγώνα. Ο Ραμόν εργάζεται σε ένα εργοστάσιο, που παράγει τσιμεντόπλακες και έγινε θεατής των αγώνων το 1993, όταν 10 χρονών παιδί είδε τα αγωνιστικά να περνάνε από τη γειτονιά του. Σας θυμίζει κάτι εσάς εκεί στην Φινλαμία?

 

Μακαρόνα και κρέμα καταλάνα

Μετά την κατάθλιψη του Vic είχα βάλει πρόγραμμα να επισκεφτώ μερικές ειδικές διαδρομές του παλιού αγώνα. Φυσικά με την κατάθλιψη ήρθε και η λιγούρα. Όλη μέρα στο πόδι γυρνώντας τα σοκάκια του Vic ψάχνοντας να βρω αγαπημένα αγωνιστικά στέκια δεν είχα κάτσει ούτε στιγμή. Το φως της ημέρας σε λίγο θα έπεφτε και εγώ παραδόθηκα στον πειρασμό μιας μυρωδιάς, που ερχόταν από ένα από τα πολλά στενά της πόλης… Με μια μερίδα μακαρόνα (κάτι σαν το δικό μας παστίτσιο, λιγάκι πιο ελαφρύ) ξεπέρασα μέρος της κατάθλιψης. Η ομορφιά των ράλλυ σε σχέση με τους άλλους αγώνες του μηχανοκίνητου σπορ είναι ότι σε βγάζει έξω στα βουνά. Σε ταξιδεύει σε μέρη που δεν θα πήγαινες ούτε σαν τουρίστας, ούτε σαν περιηγητής. Σε πάει σε μέρη που κτυπάει η καρδιά και ο σφυγμός της χώρας, εκεί που οι κάτοικοι είναι αγνοί, μακριά από μεγαλουπόλεις και θόρυβο. Έχεις την ευκαιρία να δεις το πέρασμα των θεών του WRC και να απολαύσεις στη πλατεία του μικρού χωριού, ένα χιλιόμετρο πιο κάτω από την ειδική διαδρομή, ένα ποτήρι μπρούσκο ή ένα σάντουιτς με χαμόν και ψωμί με λιωμένη ντομάτα και λάδι. Αυτά δεν μπορείς να τα ζήσεις σε κανένα άλλο σπορ. Με το WRC έχεις την δυνατότητα να γνωρίσεις θεατές που αγαπάνε όπως και εσύ τους αγώνες χωρίς ταμπέλες και ουρλιαχτά. Το WRC ενώνει, δεν χωρίζει τους ανθρώπους... Τελικά η μακαρόνα με την κρέμα καταλάνα που έφαγα στη συνέχεια έβγαλε από μέσα μου τον John Lenon… Το βράδυ στο Torello, ξεδιαλέγοντας τις φωτογραφίες από το Vic σκεπτόμουν την Ιτέα και το ράλλυ Ακρόπολις… Ναι, εκείνο το βράδυ είχα εφιάλτες - μάλλον μου είχε πέσει βαρύ το βραδινό!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Φωτογραφίες  R. Skentzou, I. Moraitis



Περισσότερα άρθρα της Πόπης, στο blog tispopis