Φαινόμενο Μαραντόνα

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο να μην έχει γνωρίσει το φαινόμενο Μαραντόνα. Είτε το έζησε, είτε αφιέρωσε χρόνο σε δημοσιεύματα, ντοκιμαντέρ, βίντεο της ποδοσφαιρικής του και όχι μόνο δράσης του. Σε εποχές που η ανυπαρξία του internet σε άφηνε εύκολα στην αφάνεια, ο Diego Armando Maradona κατάφερε να γίνει αναγνωρίσιμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχαν επαφή με ποδόσφαιρο. Έφυγε πρόσφατα από τη ζωή βυθίζοντας σε θλίψη τους Αργεντινούς που δικαίως για αυτούς ήταν ο άνθρωπός τους. Τα κατορθώματα του στο Μουντιάλ του 1986, τόσο η κατάκτηση του χρυσού τροπαίου όσο και ένα 5λεπτο στο 2^ο ημίχρονο του ημιτελικού με την Αγγλία, εκείνο το απόγευμα της 22 Ιουνίου, ήταν το επιστέγασμα ικανοτήτων και φήμης. Αρχικά «το χέρι του Θεού» και στο καπάκι το γκολ του αιώνα. Δυο στιγμές που έμειναν στην ιστορία. Ήταν και πριν, αλλά από τότε ο λαός της Αργεντινής απέκτησε έναν ξεχωριστό ήρωα, έναν άνθρωπο με υπερφυσικές ικανότητες στα μάτια τους, ένα όνομα που από μόνο του ήταν ταμπέλα ελπίδας και επιρροής. Τους ένωνε, αποτελούσε έναν πρεσβευτή, ένα σύμβολο.

Ομοίως και στη Νάπολη, ο Diego βρήκε το λιμάνι του. Ο μακροβιότερος σταθμός του, ένα ποδοσφαιρικό σωματείο που μεγαλούργησε χαρίζοντάς της δυο ανέλπιστα πρωταθλήματα απέναντι στους ισχυρούς του Βορρά. Η μικρή Νάπολη από την αφάνεια μπήκε στο ρουθούνι των μεγάλων και αυτό είναι έργο του. Υποσχέθηκε τίτλους και τους έφερε, γι’ αυτό και λατρεύτηκε περισσότερο και από πολιούχος της πόλης.
Η πατρίδα του και η Ιταλία του Νότου, δυο περιοχές στον πλανήτη που του συγχωρούσαν τα πάντα!

Ένας αμαρτωλός θεός της μπάλας
Έζησε μέχρι τα 60 του. Έντονα, πληθωρικά, παραβατικά. O ίδιος είχε δηλώσει ότι έχει συμπυκνώσει εμπειρίες που άλλοι δεν θα ζούσαν σε άλλα τόσα από τα χρόνια του. Υπήρξε το φτωχόπαιδο που μέσα από το ποδόσφαιρο κατάφερε να αντιστρέψει την οικονομική του κατάσταση, να γίνει το θρυλικό 10άρι, να σηκώσει την βασανισμένη Αργεντινή στα ουράνια με το Παγκόσμιο Κύπελο στα χέρια του. Κατάφερε να γίνει ο διαχρονικός θεός της μπάλας, με όπλο του την ποδοσφαιρική του πονηριά - ευφυία - φαντασία. Τρίπλαρε σε κέρμα, το ξεπέταγμα με τη μπάλα ήταν απρόσμενο για τους αντιπάλους του, κολλούσε τη μπάλα στο πόδι και πρόσφερε κατευθυνόμενες μπαλιές πότε σε συμπαίχτες και συχνά προς τα αντίπαλα δίχτυα. Έτρωγε πολύ ξύλο σε κάθε αγώνα και διασώθηκε με το ποδοσφαιρικό του θράσος που ξεπερνούσε τα σωματικά του προσόντα.
Ταλαντούχος αλλά όχι τέλειος, ιδίως εκτός αγωνιστικών χώρων. Επιρρεπής στις απολαύσεις, γυναικάς, μέθυσος, παρορμητικός και υπερόπτης ήταν μερικές από τις ρετσινιές που τον συνόδευαν σε μια ταραχώδη ζωή βουτηγμένη στην κοκαΐνη. Ο Μαραντόνα πλήρωσε την δημοφιλία του, με το θάνατο της ιδιωτικής του ζωής. Δεν μπορούσε να αποφύγει το τσούρμο θαυμαστών, δημοσιογράφων, καλοθελητών και πειρασμών, έχασε την πειθαρχία και το βρήκε μπροστά του. Υπήρξε ένας αυτοκαταστροφικός «αλήτης» που έβλαψε κυρίως τον εαυτό του. Υπήρξε όμως ανθρώπινος, με χαρίσματα και αδυναμίες για να τον συμπαθήσεις ακόμα και στις ατασθαλίες του. Ατακαδόρος και αντιδραστικός, πήγαινε συχνά κόντρα στο σύστημα και τοποθετούσε συχνά τον εαυτό του απέναντι στην εξουσία. Αν πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάτι εκτός της ποδοσφαιρικής του αξίας είναι και η επαναστατική του στάση. Δεν δίστασε να τα χώσει στην FIFA, στον Πάπα και σε θεσμικούς ρόλους που αδικούσαν τη λογική, κρυμμένοι πίσω από παρασκήνια και υποκρισίες. 

Γι’ όλους αυτούς κυρίως δεν υπήρξε το καλύτερο παιδί, ήταν όμως ένας χειροπιαστός και όχι φανταστικός ήρωας του λαού, ένας έντονος και ηγετικός χαρακτήρας που κέντριζε στο συναίσθημα. Ένας επαναστάτης με άποψη, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που λόγο της μεγάλης αποδοχής του σε όλο τον κόσμο ήταν δύσκολο να τον λαβώσεις. Λαβώθηκε από τα πάθη του άλλωστε…

Ο Diego Armando Maradona έπαψε να αναπνέει, αλλά δεν τελείωσε. Θα συνεχίσει να συντηρείται μέσα από αναμνήσεις, δημοσιεύσεις, αφηγήσεις, αφιερώματα και σκάνδαλα. Θα μνημονεύεται ακόμα και από αυτούς που τον αμφισβήτησαν. Πουλούσε και θα εξακολουθεί να πουλάει, γι΄αυτό ήταν και θα είναι για πάντα φαινόμενο!