Εν δυο, ένα…

Τον τελευταίο καιρό περπατάω. Από αρκετά, έως πολύ. Επιστροφή αυτοκινήτου για παράδειγμα και μετά σπίτι. Αποστάσεις έως 13 km - μου έχει τύχει και παραπάνω. Δεν είναι ότι το κάνω πάντα, αλλά όταν κουμπώνουν οι χρόνοι, το κάνω. Τότε είναι που κάνεις μίνι απολογισμό, συζητάς με τον εαυτό σου - πιθανόν και με άλλους, τραγουδάς, παραμιλάς, χασκογελάς, παρατηρείς, σκέφτεσαι. Καθαρίζει το μυαλό λίγο έως πολύ από την ένταση της ημέρας. Αυτό από μόνο του είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας και προσωπικής κάθαρσης. Είναι όμως και ένα δώρο στον εαυτό σου, ασχέτως αν κάποιοι βιαστούν να βρουν δικαιολογίες και ως επίλογο να σου βάλουν την ταμπέλα «τρελός». Άλλωστε, χωρίς κάποια σοβαρή δραστηριότητα αυτή τη μια- μιάμιση ώρα που θα έφτανες νωρίτερα, ενδεχομένως να σε ρούφαγε ο καναπές, με τα γνωστά επακόλουθα. Με χαζοκούτι ή χωρίς, το στόμα μασουλάει και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν περιορίζεται στο χρήσιμο, αλλά απλώνεται στο περιττό έως υπερβολικό.

Αυτή η «τρέλα» λοιπόν όχι μόνο δεν δημιουργεί πρόβλημα στους γύρω, περιλαμβάνει ταυτόχρονα ένα μήνυμα υγείας μέχρι και οικολογίας αν το κάνουμε μαζικά. Εντάξει ουτοπικό το όλοι, τουλάχιστον αρκετοί. Δυστυχώς έχουμε συνδέσει την ύπαρξή μας με ρόδα, ιδανικά υποβοηθούμενη και σχεδόν δεν την αποχωριζόμαστε ποτέ. Και μετά μας φταίει η κίνηση, το ότι βγήκαν όλοι την ίδια ώρα και στιγμή με το αυτοκίνητό τους, στο «δρόμο μας». Λες και εμείς δεν κάνουμε το ίδιο, λες και μας ανήκει αποκλειστικά το δικαίωμα σε άδειο δρόμο. Για σκεφτείτε πόσα αυτοκίνητα κυκλοφορούν αποκλειστικά με τον οδηγό τους, πόσο περισσότερος χώρος θα ήταν διαθέσιμος στους δρόμους, πόση λιγότερη ενέργεια θα πήγαινε στο βρόντο, συνοδεία ρύπανσης. Και σε προσωπικό επίπεδο, πόσο πιο εύκολα επίσης θα ισορροπούσαμε το βάρος και την ψυχολογία μας, χωρίς αγκομαχητά στην υπαρκτή ή φανταστική ανηφόρα.

Ο άνθρωπος ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να εξελιχθεί, όμως ξέχασε βασικές έννοιες της ύπαρξής του. Περπατούσε για να μετακινηθεί, κυνηγούσε για να επιβιώσει, χρησιμοποιούσε σωστά αυτά που του έδωσε η φύση. Ρίξτε λοιπόν το βλέμμα χαμηλά στην προέκταση του κορμιού προς το έδαφος. Αυτά που βλέπετε είναι παπούτσια, τα δικά σας. Δώστε την ευκαιρία στα πόδια σας να σας μεταφέρουν. Μπορούν!