Ο Ψευδομεσσίας της Οδικής Ασφάλειας

Ως πολίτης, πατέρας και επαγγελματίας ευαισθητοποιημένος και με ενεργή συμμετοχή στα θέματα της κυκλοφοριακής αγωγής, από τη συγγραφή σχετικών παιδικών παραμυθιών μέχρι τη διοργάνωση σεμιναρίων σε παιδιά και εφήβους, για μια 5ετία, μιλώντας σε περισσότερα από 3.000 κάθε χρόνο, μόνο θετικά μπορώ να σταθώ απέναντι σε μια τέτοια ανακοίνωση. Επί της αρχής τουλάχιστον. 

Διαβάζοντας παρακάτω, το χρονοδιάγραμμα ανάπτυξης του σχεδίου Οδικής Ασφάλειας, τις προτεραιότητες που τίθενται, τα σημεία που γίνονται συγκεκριμένα και αυτά που καλύπτονται με γενικές και αόριστες διατυπώσεις, αλλά και όσο σκέφτομαι την τύχη παρόμοιων εξαγγελιών στο παρελθόν, δεν μπορώ παρά να περιορίσω τις προσδοκίες μου για το ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ως συνήθως σε προγράμματα αυτού του είδους, η προτεραιότητα δίνεται στις κλήσεις και στα πρόστιμα. Έτσι και εδώ, το πρώτο που έγινε γνωστό είναι ο αριθμός των καμερών που θα τοποθετηθούν, το ύψος των προστίμων και ο τρόπος που θα εισπράττονται. Το οποίο βεβαίως είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά το τελευταίο. Η ταχύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης, η άμεση σύνδεση της ποινής με την παράβαση, είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στον εκπαιδευτικό και αποτρεπτικό για την επόμενη φορά ρόλο που έχει το πρόστιμο. Μια κλήση που φτάνει μετά από 5 χρόνια για μια παράβαση που κανείς δεν θυμάται, εκτός του ότι μάλλον δεν πληρώνεται ποτέ, δεν έχει καμιά επίδραση στον τρόπο που συμπεριφέρεται στον δρόμο ο οδηγός. Ούτε στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, ούτε και μετά τη γνωστοποίηση της.

Φθάνουν οι 1.388 κάμερες για να...σωθούμε;

Όμως ας μη γελιόμαστε. Οι λόγοι που οι κυβερνήσεις εστιάζουν στα πρόστιμα όταν μιλούν για οδική ασφάλεια, είναι άλλοι. Πρώτα από όλα, είναι το μόνο που μπορούν και ξέρουν να κάνουν για το θέμα – κι αυτό σηκώνει αρκετή κουβέντα, αν αναλογιστούμε πόσες κλήσεις μένουν ανείσπρακτες και πόσες σβήνονται. Αν υποθέσουμε ότι κάποιες κλήσεις πληρώνονται, τα χρήματα αυτά είναι άμεσο έσοδο για τα κρατικά ταμεία. Και τέλος πάντων οι αστυνομικοί στοχοθετούνται βάσει αύξοντα αριθμού στο μπλοκάκι τους, όχι με τις ζωές που σώζουν από τροχαία δυστυχήματα.

Η τοποθέτηση των 1.388 συνολικά καμερών (άμεσα οι 388) ανακοινώθηκε ως ένα είδος Μεσσία για κάθε πρόβλημα σχετικό με την οδική ασφάλεια. Και θα αντικαταστήσουν βεβαίως τις παλαιότερες, ξεπερασμένης τεχνολογίας, κάποιες εκ των οποίων με φιλμ, οι οποίες δεν λειτουργούν καν λόγω παλαιότητας ή βανδαλισμών. Και ειπώθηκε σαν από κάποιους που μόλις είχαν προσγειωθεί από το σύννεφο στο οποίο διέμεναν τα προηγούμενα 20-30 και βάλε χρόνια.

Διαβάστε εδώ: Όλοι οι δρόμοι που θα μπουν κάμερες Τροχαίας στην Αττική - Πίνακας με τα 100 σημεία

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να τους θυμίσουμε, όσοι ζούσαμε σε αυτή τη χώρα, οδηγούσαμε σε αυτούς τους δρόμους και καταφέραμε να επιβιώσουμε, ότι και οι προηγούμενες κάμερες στην εποχή τους σε πανηγυρικό κλίμα είχαν ανακοινωθεί. Με αντίστοιχες προσδοκίες για τα αποτελέσματα. Αλλά μαντέψτε… Τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά!

Όσο το όποιο σχέδιο για την οδική ασφάλεια περιορίζεται στις κλήσεις και στα πρόστιμα, η αλλαγή στη συμπεριφορά των οδηγών θα είναι πρόσκαιρη. Για να έχουμε ασφάλεια στην κοινωνία της κυκλοφορίας δεν χρειάζονται καλοί οδηγοί, αλλά σοβαροί και υπεύθυνοι πολίτες. Μια κουλτούρα σεβασμού στους κανόνες και στο συνάνθρωπο που λείπει από την κοινωνία γενικότερα. Και αυτό προκύπτει μόνο μέσα από την εκπαίδευση. Και κάπου εδώ κλείνω την παράγραφο, επισημαίνοντας ότι η κυκλοφοριακή αγωγή ακόμη δεν έχει γίνει τακτική ύλη στα σχολεία.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα ο ανασχεδιασμός των υποδομών αλλά και η αναθεώρηση της νομοθεσίας, λαμβάνοντας υπόψη την ψηφιακή επανάσταση που αλλάζει την κινητικότητα: Την τεχνολογία των αυτοκινήτων με όλες τις δυνατότητες και τις προκλήσεις που συνεπάγεται, αλλά και τα νέα είδη οχημάτων που μπαίνουν στην κυκλοφορία μέσω ψηφιακών υπηρεσιών κινητικότητας.

Για την ώρα, ακόμη μια φορά, κρατάμε μικρό καλάθι και παραμένουμε ανήσυχοι.