Δεν ξέρουμε τι θέλουμε

Η προοπτική των δύο επενδύσεων που ανακοινώθηκαν πρόσφατα και σχετίζονται άμεσα με το αντικείμενό μας, την αυτοκινητοβιομηχανία, κρίνεται μέσα από το πρίσμα της κομματικής (και όχι τόσο πολιτικής, στην ουσία των πραγμάτων) τοποθέτησης του καθενός.

Τα σχέδια μοιάζουν σοβαρά, εντύπωση που ενισχύει η προσωπική εμπλοκή του ίδιου του πρωθυπουργού και όχι απλώς ενός υπουργού ή γενικού γραμματέα υπουργείου στα πάνελ των σχετικών ανακοινώσεων. Και παρότι τα νούμερα γεννούν αισιοδοξία δεν πρέπει να παρασυρόμαστε, καθώς και στις δύο περιπτώσεις είμαστε στο στάδιο της υπογραφής εγγράφων. Πάντως, για να είμαστε ακριβείς, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην περίπτωση της Volkswagen τουλάχιστον, υπάρχει και επιχειρηματικό πλάνο και πλάνο δράσης με ορισμένο χρονοδιάγραμμα.

 

Από την άλλη, απολύτως δικαιολογημένη είναι και η όποια δυσπιστία καθώς η σύγχρονη Ιστορία μας έχει διδάξει ότι οι καλές προθέσεις δεν μετουσιώνονται πάντοτε σε αποτέλεσμα με θετικό πρόσημο. Μάλλον το αντίθετο…

 

Οι Έλληνες αγαπάμε το αυτοκίνητο, και το έχουμε δείξει με όλους τους σωστούς και τους λάθος τρόπους: Έχουμε σπουδαίους επιστήμονες, σχεδιαστές και μηχανολόγους, που διαπρέπουν στην παγκόσμια σκηνή της βιομηχανίας και των αγώνων, έχουμε κάνει εθνική υπόθεση το Ράλι Ακρόπολις, έχουμε δημιουργήσει και υποστηρίξει μια δυσανάλογα μεγάλη, για τον πληθυσμό της χώρας, αγορά περιοδικών και Μέσων γενικότερα για το αυτοκίνητο. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μετά το Σπίτι, το Αυτοκίνητο είναι ο λόγος που πολλά από τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά έφτασαν να λέγονται έτσι. 

 

Παρά το ενδιαφέρον μας για τον υπέροχο κόσμο των τεσσάρων τροχών, παρά τις φιλόδοξες προσπάθειες γενναιόδωρων επιχειρηματιών με όραμα και τις καινοτόμες ιδέες σπουδαίων μηχανολόγων, μόνο για χαμένες ευκαιρίες μπορούμε να μιλάμε. Και όχι για ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία. Τα μικροπολιτικά συμφέροντα, ο καθοδηγούμενος από αυτά συνδικαλισμός, η γραφειοκρατία, το φορολογικό σύστημα και βέβαια το μικρό μέγεθος της αγοράς… όλα συνθέτουν ένα περιβάλλον εχθρικό για μια επένδυση που θα δώσει επιτέλους τους πόρους σε μια λαμπρή ιδέα να γίνει προϊόν. Το οποίο θα αγοραστεί και θα χρησιμοποιηθεί από ευχαριστημένους πελάτες, δημιουργώντας στην πορεία χιλιάδες θέσεις εργασίας και αποφέροντας εν τέλει πολλαπλά οφέλη στη χώρα και κέρδη στον επιχειρηματία.

 

Το θέμα με εμάς, νιώθω πολλές φορές, είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Δεν έχουμε επίγνωση της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε. Και συνεπαρμένοι από μεγάλες ιδέες υπερβαίνουμε το μέτρο και χάνουμε τελικά την ουσία.

 

Στους αγώνες αυτοκινήτου, για παράδειγμα… Θέλουμε πίστα Formula 1 και Grand Prix, με κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων, ενώ δεν έχουμε Ακαδημίες ανάδειξης ταλέντων, αγώνες καρτ, φθηνά πρωταθλήματα με ενιαίου τύπου οχήματα για νέους, διαγωνισμούς τεχνολογίας και μηχανολογίας με υποτροφίες και τόσα άλλα.

 

Αντίστοιχα, στο κομμάτι της παραγωγής αυτοκινήτων, πριν λίγους μήνες μιλούσαμε όχι για ένα, αλλά για δύο hypercars 3.000 + ίππων τα οποία θα σβήσουν από το χάρτη μονομιάς Ferrari, Porsche, Bugatti και «…έλα μωρέ ποιος Koenigsegg και ποια McLaren;». Με τεχνολογία στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Όχι τόσο ως προς την εφαρμογή, αλλά κυρίως ως προς τη χρηματοδότηση που απαιτεί προκειμένου να υλοποιηθεί. Αλλά και το χρόνο, και την τεχνογνωσία. Οι ίδιοι άνθρωποι που πιστεύουν φανατικά ότι αυτό είναι ένα εφικτό σχέδιο, το οποίο μάλιστα θα υλοποιηθεί από έναν ιδιώτη, ειρωνεύονται την Τουρκία (στο έδαφος της οποίας λειτουργούν δεκάδες εργοστάσια αυτοκινήτων των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών brands) όταν ο ίδιος ο πρόεδρος Ερντογάν διαφημίζει το ηλεκτρικό SUV.

 

Πριν το Chaos, τις ελπίδες του έθνους για ένα ελληνικό αυτοκίνητο είχε φορτωθεί το Κορρές Project. Γεννημένο από ένα σπουδαίο μυαλό, ένα όχημα που ενσωματώνει λαμπρές ιδέες στο κομμάτι της ανάρτησης και της μετάδοσης κυρίως, με αποτέλεσμα κράτημα και απόσβεση σε εξωπραγματικές δόσεις, μοναδικές ικανότητες εκτός δρόμου με οδική συμπεριφορά αληθινού sportscar. Αλλά και πάλι για λίγους, όπως κάθε διθέσιο κεντρομήχανο. Και μάλλον ακριβό να παραχθεί σε όγκο. Ένα κινητό εργαστήρι μηχανολογίας περισσότερο, παρά ένα εμπορεύσιμο προϊόν.

 

Είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν είμαστε ακόμη εκεί. Αν η αυτοκινητοβιομηχανία είναι να γίνει εθνική υπόθεση, θα πρέπει να αφορά την κοινωνία. Να προσφέρει προσιτές και έξυπνες λύσεις, συμβατές με τον τρόπο ζωής και τα ενδιαφέροντα των σημερινών και αυριανών νέων. Και όχι να εκφράζει τα όνειρα ή τα απωθημένα της δικής μας γενιάς, των 45 – 50 ή και παραπάνω ετών. Το project της Volkswagen για το Πράσινο Νησί, την ηλεκτροκίνηση, την έξυπνη κινητικότητα και την αυτόνομη οδήγηση, είναι σαφώς προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτό της Next.e.Go, το οποίο προβλέπει την παραγωγή μικρών ηλεκτρικών αυτοκινήτων μπορεί να έχει καλύτερη τύχη από τις προηγούμενες προσπάθειες για τη δημιουργία ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο με το απλοποιημένο σύστημα κίνησης, με μικρότερες ανάγκες άρα και κόστος σχεδιασμού, εξέλιξης και κατασκευής ακριβών εξαρτημάτων όπως ο κινητήρας εσωτερικής καύσης και η μετάδοση, ευνοεί τέτοιου είδους επιχειρηματικά σχέδια, start-up μάλιστα εταιρειών.

 

Στα 45 σχεδόν χρόνια που έχουν περάσει από τη ρομαντική ιστορία του Enfield και της παραγωγής που ξεκίνησε στη Σύρο, οι συνθήκες στην κοινωνία, την οικονομία και την πολιτική έχουν ωριμάσει. Με λίγη σοβαρότητα, θα καταφέρουμε να γεμίσουμε τους δρόμους με αυτοκίνητα Made in Greece.